Όσοι έχουν να βρεθούν λίγο καιρό στον Υμηττό, δύσκολα θα αναγνωρίσουν το τοπίο που απλώνεται μπροστά τους. Το μονοπάτι 11, εκείνο που ξεκινούσε ήσυχα πίσω από την Ιερά Μονή του Αγίου Ιωάννου, δεν θυμίζει πλέον δάσος. Η εικόνα μοιάζει με πεδίο μάχης, σαν να πέρασε από εδώ στρατός που άφησε πίσω του την τακτική της καμένης γης.
Περπατάς και η καρδιά βαραίνει. Εκεί που άλλοτε μάζευες θυμάρι και τσάι του βουνού, τώρα βασιλεύει η σιωπή του άδειου χώματος. Ούτε ένα πράσινο σημάδι. Η χαμηλή βλάστηση έχει εξαφανιστεί. Το θυμάρι χάθηκε· το τσάι ξεριζώθηκε· το λίγο που βρήκαμε, στεγνό και ξεραμένο, στέκει σαν μνημείο μιας φύσης που βιάστηκε.
Δέντρα, ελιές, βελανιδιές, πουρνάρια — όλα πέφτουν αδιάκριτα, παραδομένα στη μανία ενός μηχανήματος που δουλεύει ασταμάτητα, λες και στόχος είναι να εξαφανιστεί κάθε ίχνος ζωής. Στέκεσαι και το παρακολουθείς, και μέσα σου γεννιέται θυμός κι αγωνία. Πόσα ζώα άραγε συνθλίβονται εκείνη την στιγμή; Πόσα ζώα (πχ χελώνες) πιάστηκαν στον ύπνο και κομματιάστηκαν από τα εξαρτήματα του τρακτέρ που σαρώνει αλύπητα το περιβάλλον και τον κόσμο τους; Κι ύστερα απορούμε γιατί οι αλεπούδες κατεβαίνουν στις πόλεις. Μα που να πάμε; Είτε τους καίμε τα σπίτια, είτε τα ξεριζώναμε για να μην καούν.
Πού είναι οι επιβλέποντες από το Δασαρχείο; Τουλάχιστον η ομάδα που επισκεφτήκαμε το βουνό δεν αντιληφθήκαμε κανέναν. Μόνο ερημιά και η αίσθηση ότι εδώ εκτελείται ένας βιασμός της φύσης στα πλαίσια στης προστασίας της με μοναδικό μάρτυρα το ίδιο το βουνό. Σαν να έχει θεσμοθετηθεί η αδιαφορία. Σαν να επιβλέπεται μονάχα η ίδια η καταστροφή.
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, τα σκουπίδια απλώνονται τριγύρω: πλαστικά μπουκάλια, ποτήρια καφέ, απομεινάρια από συνεργεία [;] που αφήνουν πίσω τους το σημάδι της αδιαφορίας τους. Τα οχήματά τους παρκαρισμένα πιο μακριά, με τα μπιτόνια της βενζίνης παρατημένα σε κάτι που θυμίζει –αλλά δεν είναι πια– δάσος. Ένα τοπίο κουρελιασμένο, βιασμένο από ανθρώπινο χέρι, βουβός μάρτυρας μιας φρικαλέας αλλαγής.
Τα μονοπάτια δεν ξεχωρίζουν πλέον και κατά συνέπεια δεν αναγνωρίζονται πια. Εκεί που άλλοτε περπατούσες στην σκιά, τώρα σε καίει ο ήλιος. Ανοίγουν δρόμοι δίπλα σε δρόμους μέσα σε ελάχιστη απόσταση. Ξερά πεύκα που θα έπρεπε να έχουν κοπεί εδώ και χρόνια μένουν όρθια σαν παγίδες, ενώ κομμένα κλαδιά από τα συνεργεία κρέμονται επικίνδυνα πάνω από τα κεφάλια των περιπατητών, έτοιμα να πέσουν. Ακόμη και οι έμπειροι περιπατητές μπερδεύονται, αδυνατούν να αναγνωρίσουν τα μέρη που ήξεραν σαν την παλάμη του χεριού τους.
Ο Υμηττός δεν είναι πια δάσος· μετατρέπεται σε κάτι φτωχό, σε αραιό αλσύλιο της πόλης χαμένο στην πλαγιά. Η εικόνα κόβει την ανάσα. Ένα τοπίο που χθες έσφυζε από ζωή, σήμερα μοιάζει με πτώμα. Από πάνω ίπταται το drone που, τραγική ειρωνεία, προστατεύει το... δάσος. Πουλιά δεν ακούς και δε βλέπεις πλέον.
Κι αν κάποια πεύκα γλιτώσουν από το πριόνι των εργολάβων, δεν θα γλιτώσουν από τις ασθένειες· ήδη αρκετά δέντρα ασθενούν στην πίσω πλευρά, εκεί όπου το μονοπάτι 11 ανεβαίνει και βγαίνει στον παλιό χωματόδρομο κάτω από τον πυλώνα.
Αυτή η καταστροφή δε θα μείνει ατιμώρητη. Η φύση δεν ξεχνά. Ούτε εμείς που είμαστε περαστικοί από αυτή τη ζωή ξέρουμε καλύτερα για αυτά που ο Θεός δημιουργήσει εδώ και εκατομμύρια χρόνια. Στο όχι πολύ μακρινό μέλλον θα πληρώσουμε ακριβά όσα συντελούνται σήμερα. Και τότε, ας μη μιλήσει κανείς για «κλιματική αλλαγή». Και σίγουρα δε θα μπορέσει κάποιος να ισχυριστεί, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι. Οίδασι...
Ωστόσο, αναρωτιέται κανείς τι κάνουν όλα αυτά τα σωματεία, οι εθελοντές με τα φυλάκια, τα οχήματα, τους ασυρμάτους και τους εξοπλισμούς, που έχουν ως αποστολή την προστασία του βουνού; Πού είναι ο ΣΠΑΥ που κάθε λίγο μας καλεί σε δενδροφυτεύσεις; Τι κάνει πέρα από το να μαζεύει και να δαπανά χρήματα; Κανείς δε λέει κουβέντα;
Χαμένη μάχη είναι μόνο εκείνη που δε δόθηκε. Όλοι θυμόμαστε τον αείμνηστο Δήμαρχο Αγίας Παρασκευής, Σταύρο Κώτση, που τόλμησε να τα βάλει με το ίδιο του το κόμμα, το τότε πανίσχυρο ΠΑΣΟΚ και τα μεγαλοστελέχη του, σώζοντας μεγάλο μέρος του βουνού από τη διάνοιξη της Περιφερειακής και τη δημιουργία των τούνελ.
Σήμερα, έστω στο "και δέκα", η Αγία Παρασκευής ως Δήμος, ως πολιτικός κόσμος, ως κοινωνία σκοπεύει να ανοίξει τα μάτια; Ή θα εξαντλούμαστε σε πολιτικές σκοπιμότητες ή στο να είμαστε "καλά" παιδιά;
Κι όμως σε ορισμένα σημεία, η φύση προσπαθεί να αναγεννηθεί, εκεί όπου πέρυσι είχε πιάσει η πυρκαγιά μετά την πτώση ενός άλλου περίεργου drone.
Ακολουθούν φωτογραφίες. Μα ούτε αυτές μπορούν να μεταφέρουν το βάρος και το αίσθημα της απώλειας. Ανεβείτε στο βουνό όσο προλαβαίνετε· ίσως είναι η τελευταία φορά που θα το δείτε ζωντανό.
