Του Στρατή Μαζίδη
Το κεντρικό νόημα της παρέμβασης του επικεφαλής της Λαϊκής Συσπείρωσης ήταν πως, όπως φάνηκε στο παρελθόν, λόγω βιασύνης εισέρχονται είτε προσωπικότητες από τα άκρα στα τοπικά πράγματα και ύστερα οι παρατάξεις φωνάζουν "απεταξάμην" είτε υποψήφιοι που μετά την εκλογή τους δεν είναι συνεπείς όσον αφορά την παρουσία τους στις συνεδριάσεις.
Παρά το γεγονός πως επί της ουσίας στόχευσε μείζονα κι ελάσσονα αντιπολίτευση, απάντηση υπήρξε μόνο από την πρώτη δια χειλέων της κ. Γκιόκα (άραγε θα μπορούσε η επόμενη μέρα της Νίκης να ήταν γένους θηλυκού;).
Ωστόσο έκανε μια ακόμη παρέμβαση υπενθυμίζοντας στην πρόεδρο του Σώματος πως θα πρέπει να ασχοληθεί με τις δύο περιπτώσεις δημοτικών συμβούλων, τις οποίες δεν κατονόμασε, καθώς έχουν καιρό να εμφανιστούν στο δημοτικό συμβούλιο.
Και αν η μεν μια ήταν ακόμη και επί προηγούμενης θητείας απούσα ως επί το πλείστον μολονότι ανήκε στη συμπολίτευση (και συνεπώς είναι δύσκολο να κατανοηθεί γιατί εξακολουθεί να πολιτεύεται), τι ισχύει για την έτερη περίπτωση που πάντα ήταν τυπική απέναντι στα καθήκοντά της;
Αποστασιοποίηση, απογοήτευση ή πορεία απενεργοποίησης όσον αφορά τα τοπικά πράγματα λόγω κομματικής ιδιότητας;
Ψηφοδέλτια χιλιόμετρα
Η ανακοίνωση πάντως από τώρα ονομάτων σε θέσεις υποψηφίων δεν είναι τυχαία αν σκεφτεί κανείς πως πλέον ο αριθμός τους αυξάνεται σε πάνω από 80 για κάθε παράταξη! Πρόκειται για έναν πονοκέφαλο που καθίσταται εντονότερος για όλους αλλά πολύ περισσότερο για παρατάξεις που πλέον με την κατάργηση της απλής αναλογικής θα εκλέξουν πιθανότατα 1-2 συμβούλους αντί για 4 ή 5, με τη μια θέση να καταλαμβάνει ο επικεφαλής.
