Της Νάσιας Μανιά
Από το 2010 με 2011, κάθε φορά που πέρναγα απ' την οδό Δερβενακίων στο Κοντόπευκο Αγ. Παρασκευής, έβλεπα μια πινακίδα που ανέφερε ένα τεράστιο χρηματικό ποσό αφιερωμένο από πρόγραμμα ΕΣΠΑ στη συγκεκριμένη περιοχή για ποδηλατόδρομο. Το πλάνο ήταν να γίνουν 8 χλμ. ποδηλατόδρομου που θα ένωναν τους γύρω σταθμούς μετρό. "Πω, πω, ωραίο και μεγάλο έργο", αναλογιζόμουν. Δεν είχα ψάξει λεπτομέρειες για το συγκεκριμένο έργο, όπως ποιους δρόμους θα αφορούσε, πότε θα ολοκληρωνόταν κτλ.
Ένα πρωινό του περασμένου Μάη, ακούω μπουλντόζες στην αρχή του δρόμου, ψηλά, και φαντάστηκα πως θα 'ταν για βλάβη από ΔΕΗ ή ΕΥΔΑΠ. Βγαίνοντας έξω, είδα και άκουσα πως ο ποδηλατόδρομος θα πέρναγε κι απ' τον δικό μας δρόμο και πως είμαστε τυχεροί, γιατί θα ταλαιπωρηθούμε λίγο, αλλά θα γίνει ωραία και δεν πειράζει, ας αράζουν τα αμάξια στους γύρω δρόμους, μιας και στον δρόμο μας δεν θα υπήρχαν θέσεις στάθμευσης, σύμφωνα με τα σχέδια, θα γινόταν δρόμος ήπιας κυκλοφορίας , θα φυτευόταν πολύ πράσινο, όλα φάνταζαν ονειρικά.
Το γκρέμισμα προχώραγε με γρήγορους ρυθμούς και σε μερικές βδομάδες έφτασε και κάτω απ' την πόρτα μας. Εννοείται πως οι περισσότεροι υπακούσαμε στις πολύ λογικές παρακλήσεις να αφήνουμε τα αυτοκίνητα στους γύρω δρόμους για να μην καθυστερούμε και εμποδίζουμε την εξέλιξη του έργου. Υπήρχαν γραπτές σημειώσεις και στο δρόμο και στους χώρους στάθμευσεις των πολυκατοικιών, ώστε να απομακρύνουμε τα αμάξια, για να μπορεί να προχωρά το έργο ανενόχλητο.
Τι πιο φυσιολογικό όταν γκρεμίζεται ο δρόμος έξω απ' το σπίτι σου να πηγαίνεις να σταθμεύεις στους γύρω δρόμους και να περπατάς 5 λεπτάκια...
Προς μεγάλη μου έκπληξη, λοιπόν, υπήρχαν καθημερινά κάποιοι οι οποίοι αρνούνταν να σταθμεύουν λίγα μέτρα πιο κάτω, και μόλις τέλειωναν τα έργα το απόγευμα, έφερναν τα αυτοκίνητα μέσα στα χώματα και τα μπάζα, απλά για να συνεχίσουν να έχουν το αμάξι έξω απ' το σπίτι τους. Το επόμενο πρωί που ξεκινούσαν τα έργα, έπαιρναν το αμάξι και το πήγαιναν στα γύρω στενά και το απόγευμα το ξαναέφερναν. Πολλές φορές δεν έμπαιναν καν στον κόπο και μίλαγαν με τους εργάτες «παίρνοντας άδεια» να αφήσουν το αμάξι έξω απ' το σπίτι «αφού μωρέ, τώρα η μπουλντόζα εδώ γκρέμισε και είναι πιο κάτω, το αφήνω εδώ κι αν ενοχλήσει μου λες και το παίρνω αργότερα...»
Οι μήνες πέρναγαν τα έργα προχώραγαν, ώσπου τέλη Αυγούστου άρχισε να διαμορφώνεται και να ασφαλτοστρώνεται ο ποδηλατόδρομος.
Καταπληκτικά! Η γειτονιά απέκτησε θέσεις στάθμευσης! Πω πω, μα πώς δεν το είχα καταλάβει τόσον καιρό; Όλο και περισσότεροι άραζαν στον ποδηλατόδρομο, οι πεζοί περπάταγαν στη μέση του δρόμου, μιας και δεν είχαν πού αλλού να πάνε, και άρχισα να μην καταλαβαίνω ποιος ο λόγος να ζούμε μες στα χώματα και τα μπάζα 6 μήνες, για να αποκτήσουμε θέσεις στάθμευσης σε ποδηλατόδρομο;
Και ξαφνικά τον Νοέμβρη εμφανίζονται πινακίδες στον ποδηλατόδρομο που εξηγούν ότι είναι για... ποδήλατα, χα χα, αλλά και για πεζούς! Εννοείται κανείς δεν πτοήθηκε και δεν έπαψε να παρκάρει κανονικά και καθημερινά, όπως πριν. Ώσπου ένα βράδυ Παρασκευής, ακούμε φωνές στο δρόμο, παράπονα κτλ. Είχε περάσει η τροχαία και είχε αφήσει κλήσεις για παράνομη στάθμευση.
Έχει βελτιωθεί η κατάσταση από τότε, αλλά όχι οριστικά και από όλους. Αν επιθυμούν οι υπεύθυνοι να λειτουργήσει ο ποδηλατόδρομος για ποδήλατα και πεζούς κι όχι για αυτοκίνητα, λύνεται εύκολα το θέμα με μικρά πασαλάκια κατά μήκος του. Θα γίνει αυτό άραγε, ή θα κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας ότι έχουμε ποδηλατόδρομο, ενώ στην ουσία θα έχουμε δημιουργήσει χώρους στάθμευσης;
Κι έχω μια απορία, επειδή οι περισσότεροι που αφήνουν τα αυτοκίνητά τους εκεί, έχουν μικρά παιδάκια ή εγγόνια στα σπίτια τους, δεν τους νοιάζει να μάθουν τα παιδάκια αυτά σε ένα ομορφότερο και σωστότερο περιβάλλον απ' αυτό που είχαν οι ίδιοι;
Δεν έχουν δικαίωμα αυτά τα παιδιά να μεγαλώσουν παίζοντας στο δρόμο και κάνοντας ποδήλατο; Ποιος αποφασίζει να τους το στερήσει; Οι γονείς και οι παππούδες τους; Τελικά, επειδή οι παροιμίες είναι σοφές, ίσως και να ισχύει στην περίπτωση αυτή, πως « και στραβός είναι ο γιαλός, αλλά και θεόστραβα αρμενίζουμε»!
Ας πάρει ο καθένας την ευθύνη του εαυτού του, κι ας κάνει τις αλλαγές που θα ήθελε να δει να γίνονται στον κόσμο.
* To κείμενο δημοσιεύτηκε κατόπιν αδείας της αρθρογράφου
