"Ενότητας" το νεοδημοκρατικό ανάγνωσμα

congerdesign / pixabay

Είναι αρκετά της μόδας τελευταία σε εσωκομματικές διαδικασίες, πχ τοπικές οργανώσεις της ΝΔ ή προεδρική εκλογή του ΚΙΝΑΛ να ακούμε για...ενότητα. Όσο ο ήλιος θα ανατείλει από τη δύση, άλλο τόσο θα επιτευχθεί η ενότητα, ειδικά με τον τρόπο με τον οποίο θεωρητικά επιζητείται.

Του Στρατή Μαζίδη

Οι τελευταίοι πολιτικοί αρχηγοί, είτε συμφωνούσε κανείς μαζί τους, είτε όχι, οι οποίοι δεν αμφισβητήθηκαν ήταν οι Ανδρέας Παπανδρέου και Κωνσταντίνος Καραμανλής. Μαζί τους έφυγε και η "ενότητα".

Όταν πχ εξελέγη αρχηγός της ΝΔ, ο πατέρας του σημερινού πρωθυπουργού, η "ενότητα" πήγε περίπατο. Ο ένας ανθυποψήφιος έφυγε για το αντίπαλο δέος και ο έτερος πήρε κάμποσους βουλευτές ιδρύοντας δικό του κόμμα. Άλλωστε κι εκείνος, στο όνομα της "ενότητας" έριξε μια εκλεγμένη κυβέρνηση οδηγώντας τη χώρα στη χούντα και την Κύπρο στην ολοκλήρωση της καταστροφής που είχε ξεκινήσει μερικά χρόνια νωρίτερα. Επίσης πριόνισε τον επόμενο αρχηγό της ΝΔ που τον διαδέχθηκε καθώς κι εκείνος του ροκάνιζε την καρέκλα όσο ηγείτο της χώρας. Ενότητα, όχι αστεία!

Όταν μιλάς για "ενότητα" τότε η λογική λέει πως στο όνομα αυτής αναζητείται μια και μόνη υποψηφιότητα προσωπικότητας εγνωσμένου κύρους και ευρείας αποδοχής η οποία στο παρελθόν θα είχε είτε ανύπαρκτη είτε ελάχιστη εμπλοκή στις κατά καιρούς αναμετρήσεις και πολιτικές έριδες. Από την ώρα που σχηματίζονται ένα, δύο, τρία μπλοκ με προϊστορία, "ενότητα" δεν υπάρχει.

Η "ενότητα" είναι μια αφηρημένη έννοια και περισσότερο κενό πολιτικό σύνθημα. Τα σβήνει όλα; Π.χ. στο όνομα της "ενότητας" θα δεχόταν ποτέ ο αναγνώστης αν ήταν υποψήφιος στήριξη κι από εκεί όπου κάποτε άγρια μεσάνυχτα ζητούσε διαγραφή; Επίσης θα εξυπηρετούσε την "ενότητα" (ενώ απευθύνεσαι σε ένα Α παραδοσιακό θεωρητικά ακροατήριο) μια δική σου υποψηφιότητα όταν στο πρόσφατο παρελθόν έχεις αναπαράξει περιπαικτικές αναρτήσεις απέναντι στην Πίστη της πλειοψηφίας εκείνων στους οποίους απευθύνεσαι; Τι γνώμη θα είχαν όσοι θα σε στήριζαν;

"Ενότητα"... Να είχαμε, να λέγαμε.

Επί της ουσίας ισχύει αυτό που σημειώσαμε τις προάλλες κι ενισχύθηκε μέσα από τις εν συνεχεία εκδηλώσεις τοπικών πολιτικών προσώπων: μια καθαρά τοπική αναμέτρηση ψυχολογικής σημασίας για τους συμμετέχοντες και τίποτε περισσότερο όταν ο νικητής επικρατεί αποσπώντας λίγες εκατοντάδες ψήφους στα πλαίσια ενός κόμματος που την τελευταία φορά ψηφίστηκε τοπικά από 12.801 ψηφοφόρους. Οι δημοτικές εκλογές δεν κρίνονται από τα κόμματα και τους μηχανισμούς όπως αυτά βλέπουν την κατάσταση μέσα από τον αυτομεγεθυντικό φακό τους, αλλά από τους δημότες βάσει άλλων κριτηρίων.  

Αλλά όπως έγραψε κι ο Λουίτζι Πιραντέλο, έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε.