Οι κυκλοφοριακές παρεμβάσεις που αποφασίστηκαν στο τελευταίο Δημοτικό Συμβούλιο επανέφεραν στην κουβέντα το ζήτημα της διαμπερούς κυκλοφορίας και το πώς αυτή επιβαρύνει τον Δήμο Αγίας Παρασκευής. Ωστόσο, το πρόβλημα δεν πρόκειται να λυθεί αν μετατρέψουμε την πόλη σε λαβύρινθο, έτσι ώστε όποιος μπαίνει να μην ξέρει από πού θα βγει. Η λογική «κλείνω για να σωθώ» είναι απολύτως προσωρινή και τελικά γυρίζει μπούμερανγκ.
Του Στρατή Μαζίδη
Καταρχήν, οι κυκλοφοριακές αλλαγές δεν επηρεάζουν μόνο τους «κακούς» ξένους οδηγούς από άλλους Δήμους· επηρεάζουν και τους ίδιους τους κατοίκους της πόλης. Όποια ρύθμιση δυσκολέψει τη ζωή των άλλων, θα δυσκολέψει αναγκαστικά και τη δική μας. Δεν γίνεται να ζητάμε αποκλειστικότητα στους δρόμους. Όλοι οι οδηγοί πληρώνουν τέλη κυκλοφορίας ακριβώς για να μπορούν να κυκλοφορούν παντού. Και, ας μην κοροϊδευόμαστε: κι εμείς όταν πηγαίνουμε σε άλλες περιοχές, δεν θα μας άρεσε να μας μπλοκάρουν ή να μας υποδέχονται με μια φιλοσοφία «μην περνάς από εδώ, φύγε από αλλού».
Αν τώρα όλη αυτή η κίνηση διοχετευθεί στη λεωφόρο Μεσογείων, θα έχουμε λύσει το πρόβλημα; Η Μεσογείων δεν είναι ο βασικότερος δρόμος της Αγίας Παρασκευής; Δεν τον χρησιμοποιούμε κι εμείς; Και κυρίως: δεν θα καταστήσει ακόμη δυσκολότερο το να τη διασχίσει κανείς κάθετα; Δεν υπάρχει κανένα όφελος στο να μεταφέρουμε την πίεση από το σημείο Α στο σημείο Β· απλώς αλλάζουμε το σημείο του μποτιλιαρίσματος.
Εξάλλου, το χάος δεν οφείλεται πάντα στη διαμπερή κυκλοφορία. Το κομφούζιο τις καθημερινές στη Γραβιάς ή το απροσπέλαστο της Ανατολικής Μεσογείων δεν προκαλείται καθόλου από την κίνηση, αλλά σε μεγάλο βαθμό από τη χρόνια ανοχή και ατιμωρησία όσων σταθμεύουν όπου βολεύει τον καθένα. Ή πάρτε ένα ακόμη πιο απλό παράδειγμα: η οδός Προφήτη Ηλία, στο τμήμα που είναι διπλή από τον ναό μέχρι την Πελοποννήσου. Μονίμως υπάρχουν τέσσερα οχήματα παρκαρισμένα στο ρεύμα εξόδου προς την Πελοποννήσου. Επίσης η λεωφόρος Μεσογείων αποτελεί ένα απέραντο χώρο στάθμευσης με ΙΧ - το πιθανότερο - κατοίκων της πόλης που καβαλάνε τα πεζοδρόμια, ενώ πολλοί από αυτούς θα μπορούσαν σε αρκετές περιπτώσεις να μετακινηθούν πεζοί. Αυτά δεν είναι «διαμπερής κυκλοφορία». Είναι καθαρά θέμα πολιτικής βούλησης να πράξουν οι αρμόδιες αρχές τα δέοντα. Αλλά ποιος το αποφασίζει τόσα χρόνια;
Την ίδια στιγμή, τις τελευταίες εβδομάδες γνωστή εταιρεία τηλεφωνίας κλείνει δρόμους, σκάβει και καταστρέφει οδούς που ασφαλτοστρώθηκαν τα τελευταία χρόνια, ταλαιπωρεί επί ώρες τους οδηγούς και τους κατοίκους — και όμως, κανείς δε λέει τίποτα.
Η πόλη της Αγίας Παρασκευής, επιπλέον, έχει μια φτωχή παρουσία στο συγκοινωνιακό χάρτη. Ακόμη δεν έχει καταφέρει να αποκτήσει Δημοτική Συγκοινωνία, ενώ έχει βρεθεί εκτός του σχεδιασμού των μέσων σταθερής τροχιάς. Κατά καιρούς βλέπουμε για καθαρά ψηφοθηρικούς λόγους μεμονωμένες επισκέψεις στην Αττικό Μετρό, συνοδευόμενες από γενικόλογα αιτήματα - τσιτάτα για «μετρό στην πλατεία». Ωστόσο, το Μετρό δεν πρόκειται να έρθει στην Αγία Παρασκευή ούτε για λόγους εντυπώσεων ούτε για να μαζευτούν likes. Σειρά Δήμων όπως τα Μελίσσια, τα Βριλήσσια, τα Γλυκά Νερά, η Παιανία, η Παλλήνη, ο Γέρακας βρίσκονται επίσης εκτός Μετρό. Ακόμη και το κάποτε ερημικό Πικέρμι έχει πλέον σημαντικό πληθυσμό. Το λιμάνι της Ραφήνας αναπτύσσεται συνεχώς και η λύση δεν μπορεί να είναι ένας προαστιακός που θα φτάσει κάποτε, κάπως.
Σ’ αυτό το πλαίσιο, ο Δήμος μας όφειλε εδώ και χρόνια να έχει έρθει σε συνεννόηση με τους γύρω Δήμους, να έχουν οργανωθεί συναντήσεις και να έχουν συνταχθεί σοβαρές μελέτες, όχι για να σπάσει το τούνελ στο Νομισματοκοπείο ώστε να έρθει το Μετρό στην πλατεία [αυτά είναι ανέκδοτα], αλλά για να μπουν στα σκαριά νέες γραμμές που θα επεκτείνουν πραγματικά το δίκτυο. Στο παιχνίδι αυτό θα μπορούσε να ενταχθεί το Αμερικανικό Κολέγιο [για...ευνόητους λόγους αμερικανικής επιρροής στην εκάστοτε κυβέρνηση], που πιθανότατα θα είχε πολλά να ωφεληθεί από μια στάση σε μια νέα γραμμή στην πάνω πλατεία, αλλά και άλλοι φορείς [πχ ΕΡΤ]. Ζούμε σε μια χώρα όπου η συνεργασία με μεγάλους οργανισμούς συχνά δίνει βαρύτητα σε τέτοια σχέδια. Ακόμη κι αν όλα αυτά χρειαστούν 20 ή 25 χρόνια για να υλοποιηθούν, αυτό δεν πρέπει να αποτελεί εμπόδιο· με τέτοια λογική δεν θα είχε ξεκινήσει ποτέ ούτε η Γραμμή 4.
Παράλληλα, πρέπει να θυμόμαστε και κάτι ακόμη: η Αγία Παρασκευή δεν μπορεί –και δεν πρέπει– να προσπαθεί να μιμηθεί το Παλαιό Ψυχικό, το οποίο κάποτε είχε δοκιμάσει ανάλογα περιοριστικά μοντέλα κυκλοφορίας.
Εν κατακλείδι, το ζητούμενο δεν είναι να χτίσουμε οδοφράγματα, να μεταφέρουμε την κίνηση από το ένα σημείο στο άλλο ή να παίξουμε κλεφτοπόλεμο με τους οδηγούς. Το ζητούμενο είναι να πάμε μπροστά:
– πρώτα να βάλουμε τάξη στην πόλη μας,
– έπειτα να δούμε ποιες αλλαγές μπορούν να γίνουν χωρίς να αναστατώνουν την καθημερινότητα,
– και παράλληλα να αρχίσουμε επιτέλους να ζητάμε ουσιαστικές υποδομές για το μέλλον: πραγματικές συνεργασίες με όμορους Δήμους κι ένταξη της πόλης στα επόμενα σχεδιαστικά βήματα του Μετρό, υπογειοποίηση της Μεσογείων, δημιουργία δημοτικής συγκοινωνίας κτλ.
Μόνο έτσι θα αποκτήσουμε μια πόλη που λειτουργεί λύνοντας προβλήματα και όχι βάζοντας εμπόδια. Το ότι εμείς μπορεί να μην προλάβουμε, δε σημαίνει πως δεν οφείλουμε να προσπαθήσουμε.
