Του Στρατή Μαζίδη
Από τη μία, κάτοικοι που πλήττονται καθημερινά από τη μη διάνοιξη — αν και είναι εντάξει στις υποχρεώσεις τους προς τον Δήμο. Από την άλλη, πολίτες που αντιδρούν στην κοπή πεύκων, που θα απαιτηθεί για την κατασκευή.
Και όμως, όλοι γνωρίζουμε πως ο δρόμος δεν πρόκειται να διανοιχθεί — τουλάχιστον όχι στο κοντινό μέλλον. Όλες οι δημοτικές αρχές συμφωνούν θεωρητικά πως πρέπει να γίνει, αλλά, όταν φτάνει η στιγμή της πράξης, η απάντηση είναι ίδια: Δεν υπάρχουν χρήματα.
Ίσως να γλιτώναμε δύο ώρες συνεδρίασης, αν ο Δήμαρχος κ. Μυλωνάκης είχε πει εξαρχής: «Είμαστε υπέρ της διάνοιξης, αλλά δεν μπορούμε να την υλοποιήσουμε τώρα». Τόσο απλά. Αν μη τι άλλο, έχει και τη σημειολογική του αξία ότι σε αυτό το θέμα ο κ. Τσιαμπάς συμφώνησε με τη Δημοτική Αρχή και τον Γιώργο Οικονόμου.
Ακούγοντας πάντως τη συζήτηση, δεν μπορείς να μην παρατηρήσεις μερικά σημεία:
- Δεν έχουμε ακόμα μάθει να συζητάμε. Οι φωνές υπερκαλύπτουν τα επιχειρήματα.
- Δεν μιλάμε για 100 πεύκα, αλλά για περίπου 30 — πολλά από αυτά ξερά, που αργά ή γρήγορα θα χρειαστεί να κοπούν έτσι κι αλλιώς.
- Ακόμη μια φορά που ο κ. Σταθόπουλος ζητώντας χρυσές τομές βρήκε τη δική του ζητώντας συσκέψεις, ειδικούς κ.ο.κ. Αμφότερες οι πλευρές της χθεσινής διαφωνίας δεν κατάλαβαν τη θέση του.
- Ο λόφος Τσακού είναι πολύτιμος. Αν λοιπόν κοπούν 30 πεύκα, υπάρχει δυνατότητα να φυτευτούν πολύ περισσότερα δέντρα σε άλλα σημεία του λόφου και της ευρύτερης περιοχής του, κάτι που θα έπρεπε να έχει ήδη γίνει εδώ και χρόνια, με τη συνεργασία Αγίας Παρασκευής και Χολαργού. Αυτό όμως δεν το ακούσαμε χθες.
- Πράσινο υπάρχει και στον Υμηττό, αλλά η καταστροφή που προκαλείται εκεί από το πρόγραμμα Antinero έχει προκαλέσει πολύ λιγότερες αντιδράσεις — παρά το γεγονός ότι έχουν ήδη αναφερθεί προβλήματα ακόμα και στα δέντρα που επέζησαν.
- Τέλος, στην πόλη φαίνεται να διαμορφώνεται ένα κίνημα κατά της δόμησης και της αξιοποίησης της ιδιωτικής περιουσίας. Όμως, για να είναι τέτοιο κίνημα αυθεντικό, δεν μπορεί να εκπροσωπείται από κατοίκους πολυκατοικιών, αλλά από ανθρώπους που ζουν σε ισόγεια και μονοκατοικίες και δεν εκμεταλλεύτηκαν ποτέ την «ανάπτυξη» που τώρα καταγγέλλουν.
Τα δέντρα —όσο κι αν τα αγαπάμε όλοι— δεν τα φροντίζει όποιος τα βλέπει από το μπαλκόνι. Τα φροντίζει αυτός που ζει δίπλα τους, τα ποτίζει, τα καθαρίζει και βάζει το χέρι στην τσέπη για αυτά, όχι μόνο για τις ανάγκες του αλλά -σε μερικές περιπτώσεις - και γιατί δεν τα θέρισε για να χτίσει. Το πραγματικό περιβαλλοντικό ενδιαφέρον φαίνεται στην πράξη, όχι στην αντίδραση.
Εν κατακλείδι η Κριεζώτου δεν είναι απλά ένας δρόμος. Είναι μια μετωνυμία της αδυναμίας μας να αποφασίζουμε. Είναι η... χρυσή τομή που αναζητούν κάποιοι αλλά ήδη εφαρμόζεται από χρόνια σε σειρά ζητημάτων με τα γνωστά αποτελέσματα.
