 |
| pixabay / Hans |
Του Στρατή Μαζίδη
Η κατάσταση είναι περίπλοκη με την ευθύνη να μοιράζεται σε πολιτεία, κατοίκους και δήμο.
Μια δημοτική αρχή δεν είναι υποχρεωμένη να βρει θέσεις στάθμευσης σε όσους έχουν 3-4 οχήματα αλλά μόνο μία θέση. Κατά την τελευταία ζωντανή επικοινωνία του Δημάρχου Αγίας Παρασκευής όπου τέθηκε το ερώτημα από ένα θεατή ακούσαμε μεταξύ άλλων πως η πόλη μας είναι ένας από τους δήμους με τα περισσότερα Ι.Χ. ανά νοικοκυριό.
Όπως ανέφερε ο κ. Μυλωνάκης αυτή την περίοδο συντάσσεται μελέτη ελεγχόμενης στάθμευσης σε δρόμους που υπάρχουν αγορές, σταθμοί μετρό και όπου εντοπίζεται το μεγαλύτερο πρόβλημα. Ωστόσο πολύ φοβάμαι πως από τα όρια με Χολαργό μέχρι και την ΕΡΤ πάνω από τη Μεσογείων υπάρχει θέμα.
Ο Δήμος μπορεί επίσης να μεριμνά για την απομάκρυνση των παρατημένων οχημάτων τα οποία στερούν θέσεις στάθμευσης.
Αυτό που δύναται επίσης να κάνει μια Δημοτική Αρχή είναι αφενός να προχωρήσει στη δημιουργία οργανωμένων χώρων στάθμευσης και να αποφεύγει παρεμβάσεις που επιτείνουν τα προβλήματα. Δύο απλά παραδείγματα:
1. Η λεγόμενη βιοκλιματική ανάπλαση του Κοντοπεύκου εξαφάνισε πολλές θέσεις στάθμευσης σε μικρούς στενούς δρόμους [πχ Πίνδου] για να περάσει ο...ποδηλατόδρομος.
2. Όταν η Αγίου Ιωάννου είχε μονοδρομηθεί, αυτό είχε δημιουργήσει περισσότερες θέσεις στάθμευσης δίχως να παρακωλύεται η κυκλοφορία.
Εντούτοις μεγάλο μέρος της ευθύνης ανήκει στους ίδιους τους κατοίκους. Η μαζική αγορά αυτοκινήτων χωρίς προηγούμενη πρόβλεψη για την στάθμευσή τους δημιουργεί ασφυκτικές πιέσεις στον δημόσιο χώρο. Η λογική του «θα βρω κάπου να το βάλω» καταλήγει σε ένα είδος σιωπηρής κατάληψης των δρόμων από χιλιάδες οχήματα, εις βάρος των πεζών, των ΑμεΑ, των παιδιών και των ποδηλατών. Άλλες πάλι φορές κλείνουν γκαράζ γειτόνων τους. Κι εδώ εντοπίζεται το εξής παράδοξο: Όταν αγοράζουμε πράγματα, πολλές φορές κάνουμε πίσω λέγοντας "που θα τα βάλουμε;", αλλά αυτό το ερώτημα δε μας απασχολεί όταν πρόκειται να αποκτήσουμε ένα [ακόμη] αυτοκίνητο.
Όμως το πρόβλημα δεν σταματά εδώ. Οι πολυκατοικίες που κατασκευάστηκαν τις τελευταίες δεκαετίες στην περιοχή –ακόμη και αρκετές από τις νεότερες– :
- σπανίως διαθέτουν επαρκή υπόγεια πάρκινγκ ή χώρους για όλα τα διαμερίσματα
- άλλες [από τις παλαιότερες] δεν έχουν καθόλου χώρο στάθμευσης.
Παρόλο που η δυνατότητα δημιουργίας περισσότερων θέσεων στάθμευσης υπήρχε κατά τη φάση σχεδιασμού, συχνά αγνοήθηκε είτε για λόγους κόστους είτε λόγω ελλιπούς χωροταξικού σχεδιασμού. Η Πολιτεία, από την πλευρά της, δεν απαίτησε ποτέ ουσιαστικά υψηλότερα πρότυπα στις πολεοδομικές άδειες ή κίνητρα για περισσότερη ιδιωτική στάθμευση. Επίσης δεν επιχείρησε ποτέ να θέσει κανόνες, πχ σε κάθε διαμέρισμα θα αντιστοιχεί μόνο ένα όχημα έξω στο δρόμο, για οποιοδήποτε επιπλέον θα πρέπει να υπάρχει διασφαλισμένη θέση στάθμευσης.
Στη γειτονιά μου υπήρχε μια παλιά πολυκατοικία με μεγάλη κήπο και μόλις μια θέση υπογείου πάρκινγκ. Κάποια στιγμή οι άνθρωποι έκαναν το προφανές, εκμεταλλεύτηκαν τον πλαϊνό χώρο και μετέτρεψαν το πίσω μέρος του ακαλύπτου σε θέσεις στάθμευσης. Αυτή η δυνατότητα υπάρχει και σε άλλες πολυκατοικίες σε μικρό ή μεγάλο βαθμό αλλά θα πρέπει και οι ιδιοκτήτες να αναλάβουν το κόστος.
Εκτός των άλλων η Αγία Παρασκευή αντιμετωπίζει ένα ακόμη ζήτημα. Η πλειοψηφία των δρόμων είναι στενοί μη παρέχοντας τη δυνατότητα παρκαρίσματος και στις δύο πλευρές του δρόμου. Επίσης υπάρχουν αδιέξοδοι ιδιωτικοί δρόμοι από μεγάλα οικόπεδα που τεμαχίστηκαν, πουλήθηκαν και οικοδομήθηκαν αλλά δε διαθέτουν ούτε μία θέση στάθμευσης. Φανταστείτε τι επιβάρυνση προκαλούν στους δρόμους που εκβάλλουν.
Η ευθύνη λοιπόν είναι μοιρασμένη:
- στους ιδιώτες που επέλεξαν να χτίσουν χωρίς μακροπρόθεσμη πρόβλεψη,
- στους δημόσιους φορείς που δε θέσπισαν αυστηρούς κανόνες αποτυγχάνοντας να δουν το μέλλον [δείτε πως κατέληξε η Αθήνα] και επιμένουν να αποφεύγουν να βάζουν όρια,
- και στους πολίτες που αντιμετωπίζουν το αυτοκίνητο ως αναφαίρετο δικαίωμα χωρίς όρους
Η λύση δεν είναι εύκολη, αλλά πρέπει να συνδυάζει:
👉 αστικό ανασχεδιασμό με δημιουργία νέων οργανωμένων χώρων στάθμευσης, παρεμβάσεις όπου είναι δυνατό [πχ πιλοτικές μονοδρομήσεις που θα ανοίξουν περισσότερες θέσεις, αγορά οικοπέδων για δημιουργία χώρων στάθμευσης],
👉 ενίσχυση των δημόσιων συγκοινωνιών, ώστε να μειωθεί η ανάγκη χρήσης των Ι.Χ.
👉 και αλλαγή κουλτούρας, με καλλιέργεια της ευθύνης απέναντι στον κοινόχρηστο χώρο και διάθεση των ενοίκων πολυκατοικιών να ανοίξουν - όταν αυτό είναι δυνατό - περισσότερες θέσεις στάθμευσης εντός των ορίων της πολυκατοικίας.
Σε κάθε περίπτωση, αν συνεχίσουμε να χτίζουμε πόλεις με όρους του παρελθόντος, τόσο το πρόβλημα θα διογκώνεται, ενώ τα νεύρα, το κυκλοφοριακό χάος και η αστική υποβάθμιση θα καταστούν μόνιμο φαινόμενο. Εύκολες λύσεις και μαγικά ραβδιά δεν υπάρχουν.
