 |
| pixabay / Bernhard_Schuermann |
Του Στρατή Μαζίδη
Ενώ γύρω τους τα τελευταία 50 χρόνια σηκώνονται πολυκατοικίες, αρκετοί κάτοικοι επιλέγουν να διατηρήσουν το σπίτι των γονιών ή των παππούδων τους. Όχι για να μείνουν κολλημένοι στο παρελθόν — αλλά για να διαφυλάξουν την ποιότητα ζωής, την αυλή, τη γειτονιά, το φως αλλά και την ελευθερία τους κατά το "μοναχός σου χόρευε και όσο θέλεις πήδα".
Κι όμως, αυτοί οι ιδιοκτήτες που δεν μπήκαν στην “πολυκατοικιοποίηση” της πόλης και δεν έλυσαν το πρόβλημα της ζωής τους με μια αντιπαροχή όπως θα είχαν [και έχουν] κάθε δικαίωμα να πράξουν, συχνά βρίσκονται χωρίς καμία υποστήριξη. Αντί για επιβράβευση, αντιμετωπίζουν μεγαλύτερα κόστη συντήρησης, γραφειοκρατικά εμπόδια και καμία αναγνώριση.
Επίσης διαβάζει κανείς αρκετά σχόλια στο διαδίκτυο για την εξέλιξη του προαστίου ζητώντας επί της ουσίας σε κάποιους να στερηθεί το δικαίωμα να εκμεταλλευτούν την περιουσία τους, όπως αυτοί νομίζουν [ή έχουν ανάγκη] καλύτερα. Κανείς δεν αναδεικνύει την αξία των μονοκατοικιών ως συγκριτικό πλεονέκτημα της Αγίας Παρασκευής και την ανάγκη, όχι να αντιμετωπίζονται ως πιθανοί κακοί οι ιδιοκτήτες τους, αλλά ως πολύτιμο asset. Το παράδοξο βέβαια είναι πως όλα αυτά ίσως εκφράζονται και από χείλη ανθρώπων που διαβιούν σε πολυκατοικίες για χάρη των οποίων κάποια μονοκατοικία ή διπλοκατοικία ισοπεδώθηκε.
🏡 Οι μονοκατοικίες ως "μικρές οάσεις"
Πολλές από αυτές τις κατοικίες —είτε ισόγειες, είτε διώροφες— δεν είναι απλώς σπίτια, αλλά μικρές οάσεις πρασίνου. Διαθέτουν κήπους με δέντρα, πεύκα, λουλούδια, μερικές φορές και λαχανόκηπους.
Η συντήρησή τους απαιτεί χρόνο, κόπο και χρήματα: πότισμα, κλάδεμα, καθαρισμοί, λίπασμα, προμήθεια φυτών. Και όμως, αυτοί οι ιδιωτικοί κήποι προσφέρουν:
✅ Βελτίωση του μικροκλίματος της περιοχής (σκίαση, μείωση θερμοκρασίας),
✅ Φυσικό φίλτρο ρύπων και σκόνης,
✅ Καταφύγιο για πουλιά, έντομα και μικροπανίδα,
✅ Αισθητική και ψυχική ανάσα σε όλους τους γείτονες, οι οποίοι πολλές φορές νοικιάζουν δικά τους ακίνητα προσμετρώντας στα πλεονεκτήματά τους τη θέα των κήπων.
👉 Επιπλέον οι ιδιοκτησίες αυτές συμβάλλουν σημαντικά στη διατήρηση της όποιας κυκλοφοριακής ισορροπίας αφού αντισταθμίζουν την επιβάρυνση των πολυκατοικιών, των οποίων πολλοί ένοικοι διαθέτουν 3 ή 4 ΙΧ, αλλά όχι αντίστοιχες θέσεις στάθμευσης με αποτέλεσμα αρκετοί δρόμοι να θυμίζουν Παγκράτι, Ζωγράφου ή Κυψέλη.
Στην ουσία, οι κάτοικοι αυτοί προσφέρουν δημόσιο όφελος μέσω του ιδιωτικού τους χώρου — χωρίς καμία ενίσχυση δίνοντας υπεραξία στο προάστιο.
Ωστόσο η πολιτεία σε κεντρικό επίπεδο δε δείχνει να ενδιαφέρεται. Δε θα μπορούσε πχ να προχωρήσει σε μια έξτρα έκπτωση στον ΕΝΦΙΑ αυτών των ακινήτων;.
Τι θα μπορούσε να κάνει ο Δήμος Αγίας Παρασκευής;
Ένας Δήμος έχει τη δύναμη — αν θέλει — να στηρίξει έμπρακτα αυτούς τους κατοίκους. Όχι μόνο για λόγους “συναισθηματικούς”, αλλά για την αστική βιωσιμότητα, την κοινωνική συνοχή και την πράσινη μετάβαση. Ορίστε μερικές προτάσεις:
📌 Μείωση δημοτικών τελών για ιδιοκτήτες μονοκατοικιών που παράλληλα συντηρούν μεγάλους κήπους
📌 Επιχορήγηση εργασιών συντήρησης, μέσα από τοπικό πρόγραμμα ή σε συνεργασία με το “Πράσινο Ταμείο”.
📌 Προτεραιότητα σε προγράμματα ενεργειακής αναβάθμισης, π.χ. “Εξοικονομώ”.
📌 Μειωμένο ΤΑΠ (Τέλος Ακίνητης Περιουσίας) για κατοικίες χαμηλής δόμησης και όχι να πληρώνουν ακόμη και το δικαίωμα υψούν, οπότε είναι σα να τιμωρούνται επειδή δεν έχτισαν.
📌 Δωρεάν τεχνικές συμβουλές μέσω δημοτικού μηχανικού για επισκευές, άδειες, ήπια ανακαίνιση.
📌 Οργάνωση δικτύου μονοκατοικιών για ανταλλαγή τεχνογνωσίας και διεκδίκηση παροχών [πχ δέσμευση θέσης στάθμευσης μπροστά από το ακίνητο].
📌 Δημιουργία εθελοντικής ομάδας υποστήριξης ηλικιωμένων ιδιοκτητών, για καθαρισμούς ή μικροεπισκευές.
Γιατί έχει σημασία;
Οι μονοκατοικίες της Αγίας Παρασκευής δεν είναι απλώς σπίτια. Είναι τα εναπομείναντα ζωντανά κύτταρα μιας άλλης εποχής, αποτελούν ταυτοτικό στοιχείο της πόλης, χώρους που κρατούν την έννοια της γειτονιάς, του ήλιου και της ηρεμίας — σπάνια πλέον σε μία πόλη που τείνει να ισοπεδωθεί στο όνομα της "ανάπτυξης".
Οι ιδιοκτήτες τους ίσως αποφασίσουν διαφορετικά στο μέλλον, ωστόσο ο Δήμος ανεξαρτήτως του ποιος βρίσκεται στο τιμόνι του, οφείλει, αν το επιθυμεί, να χαράξει ένα σχέδιο μιας πολιτικής συνδρομής των μονοκατοικιών που ακόμη αντιστέκονται κι αναπνέουν.
