Η βιοκλιματική του Κοντοπεύκου, ένα έργο πνοής που είχε ανάγκη η γειτονιά και χρειάστηκαν τρεις δημοτικές διοικήσεις για να το δούμε σε λίγους μήνες φαντάζομαι στο σύνολό του ολοκληρωμένο, ήταν κάτι απαραίτητο για την περιοχή.
Του Στρατή Μαζίδη
Παράλληλα με την ανάπλαση της Δερβενακίων απέκτησε η πόλη και τον πρώτο της ποδηλατόδρομο.
Ωστόσο μερικές καρτ-ποστάλ από τη συνήθη μειοψηφία που δε σέβεται τίποτε πρέπει να μας βάλει σε δεύτερες σκέψεις. Δυστυχώς στην προκειμένη περίπτωση ο ένας ή δύο που δεν αναγνωρίζουν το αξίωμα ότι η ελευθερία του ενός τελειώνει εκεί που αρχίζει του διπλανού, είναι αρκετοί για να χαλάσουν την εικόνα.
Παρκαρισμένα αυτοκίνητα πάνω στον ποδηλατόδρομο. Ακόμη και των ίδιων των επαγγελματιών που όπως φανερώνει η φωτογραφία προτιμούν τον ποδηλατόδρομο από τις κανονικές θέσεις.
Αντί να επενδύσουν πάνω στην υπεραξία που δημιουργεί για τη γειτονιά η ανάπλαση μαζί με τον ποδηλατόδρομο, ορισμένοι δείχνουν να αδιαφορούν.
Αρνούμαι να δεχθώ ότι για να λειτουργήσουμε σωστά πρέπει πάντα να υπάρχουν μπαμπούλες και κάγκελα. Πρώτοι εμείς οφείλουμε να προστατεύσουμε το έργο σεβόμενοι το πνεύμα, τους λειτουργικούς σκοπούς που εξυπηρετεί και την αλλαγή νοοτροπίας που θέλει να εμπνεύσει.
Η νέα όψη του Κοντοπεύκου είναι ευκαιρία για διαφήμιση και περαιτέρω ανάπτυξη της γειτονιάς, όχι για παρκάρισμενα αυτοκίνητα σε καλής ποιότητας ασφαλτοτάπητα.
Με το θέμα του ποδηλατόδρομου δεν τελειώσαμε, θα επανέλθουμε προσεχώς. Μέχρι τότε μια μόνο ευχή. Μη βιάζετε άλλο την ελευθερία μας και την καλαισθησία μας.
