Πριν λίγες ημέρες βρέθηκα νωρίς το πρωί στο Ι.Κ.Α. Αγίας Παρασκευής για μια αιμοληψία. Δε θα σχολιάσω το πολυδαίδαλο σύστημα του Ι.Κ.Α. της πόλης μας που σε αναγκάζει να κλείσεις επί τόπου το ραντεβού αντί μέσω 184 και πλέον συγκεκριμένες μόνο ημέρες και ώρες. Γιατί άραγε; Μήπως για να σταματήσουμε να πηγαίνουμε; Τέλος πάντων...
Νωρίς νωρίς βρισκόμουν στην αίθουσα αναμονής. Η εικόνα; Συνηθισμένη. Έξι-επτά άτομα που είχαμε κλείσει ραντεβού και αναμέναμε στωικά πάνω από μήνα, και περίπου δεκα άτομα μεγαλύτερης ηλικίας που είχαν έρθει όλα ως έκτακτα!
Οι παρασκευάστριες όπως κάθε φορά αποφάσισαν να ξεκινήσουν με 10-15 λεπτά καθυστέρηση ξεχνώντας ότι κάποιοι εργαζόμαστε και είχαμε επίτηδες ζητήσει ραντεβού στις 07:30. Αποφασίζουν λοιπόν πρώτα να απευθυνθούν στους «έκτακτους» στους οποίους μοίρασαν χαρτάκια με αριθμό προτεραιότητας και τους είπαν ότι κάθε πέντε τακτικά ραντεβού θα μπαίνει κι ένας «έκτακτος». Τη στιγμή όμως που έμπαιναν μέσα οι έκτακτοι για να πάρουν το χαρτάκι –με τη σειρά με την οποία είχαν προσέλθει στο υποκατάστημα - κάποια κυρία, δεν μπόρεσα να καταλάβω, χώθηκε (;), τους πήρε τη σειρά στα χαρτάκια (;), κάτι τέτοιο. Και τότε λοιπόν ξεκίνησε ένας καυγάς ανάμεσα σε 3-4 νταήδες συνταξιούχους και την κυρία. Αυτά λοιπόν που άκουσα, θέλω και να τα σχολιάσω.
Έφριξαν λοιπόν οι νταήδες με την κυρία γιατί τους πήρε τη σειρά! Το πιθανότερο είναι ότι πήγε να ρωτήσει και βρέθηκε τυχαία ευνοημένη. Κι εγώ το κορόιδο αναρωτιέμαι, όλοι εμείς που πηγαίνουμε με τακτικό ραντεβού, ο καθένας για το δικό του σοβαρό λόγο, βασανιζόμαστε για να κλείσουμε ραντεβού και μετά να περιμένουμε αιώνες, εμάς λοιπόν όλοι αυτοί οι «έκτακτοι» δε μας κλέβουν τη σειρά;
Άκουσα τον ένα να λέει «είμαι εδώ από τις 05:00 το πρωί για να πάρω σειρά!». Μα έλεος πια! Από τις 05:00 το πρωί; Γιατί; Για να μπει πρώτος σε μια σειρά 10 εκτάκτων; Δηλαδή προτίμησε να έρθει από τις 05:00 και να περιμένει μέχρι τις 07:40 –με κίνδυνο να του την πέσει κανείς και να τον ληστέψει- για να φύγει ας πούμε στις 08:15, αντί να έρθει στις 07:30, να μπει έστω 7ος-8ος και να φύγει μετά από καμια ώρα.
Φυσικά κι άλλες φορές έχω πέσει πάνω σε αγενείς «έκτακτους» ασφαλισμένους που ρωτούν όποιον βρουν «μπόσικο» αν έχει ραντεβού, τι ώρα έχει κτλ. Όλη αυτή η εικόνα όμως σε μένα λέει ένα πράγμα, μιζέρια μιζέρια μιζέρια. Κακομοιριά και μάλιστα εθελούσια γιατί πρέπει να είσαι μαζόχας για να σηκώθεις στις 04:00 και να είσαι στις 05:00 στο Ι.Κ.Α. να βαρέσεις σκοπιά. Όλα αυτά δείχνουν το πόσο έχει κατέβει το επίπεδο του ελληνικού λαού. Και μέσα σε όλα, ακούω και την κλασσική ατάκα από ενός εκ των διαμαρτυρόμενων νταήδων «πού είσαι ρε Παπαδόπουλε!».
Έτοιμος ήμουν να φωνάξω «σκάστε πια! Δουλειά δεν είχε ο διάολος...». Σκέφτηκα όμως πως όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα τον τρώνε οι κότες. Περίμενα λίγα λέπτα, με φώναξαν, ανταλλάξαμε μια καλημέρα, δύο φιλικές κουβέντες. Σαν βγήκα κοντοστάθηκα και κοίταξα λίγο τους νταήδες... Σκέφτηκα κι εγώ με τη σειρά μου «που είσαι ρε Παπαδόπουλε να μαζέψεις όλους αυτούς τους τσαμπουκάδες, όλους αυτούς τους αψεγάδιαστους ψευτονταήδες που για να κάνουν τη δουλίτσα τους δίχως να περιμένουν, δίχως να κουραστούν, βούλιαξαν με τη νοοτροπία τους μια ολόκληρη χώρα...»
Μαζίδης Στρατής
