Ίσως ο χειρότερος τρόπος για να τιμήσουμε την Παγκόσμια ημέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών. Ταυτόχρονα όμως αυτά τα θλιβερά γεγονότα μπορούν να αποτελέσουν και ένα ηχηρό καμπανάκι για να συνειδητοποιήσουμε ότι κάτι δεν κάνουμε σωστά.
Ως γονείς ίσως, ακόμη και ασυνείδητα, να ακολουθούμε πρότυπα μεγαλώματος των παιδιών μας που συντηρούν και τρέφουν τις επιθετικές συμπεριφορές στα αγόρια μας και την παθητική στάση ανοχής στο κορίτσια μας.
Ως εκπαιδευτικοί πιθανότατα να επενδύουμε πολύ λίγο χρόνο για να περάσουμε τα σωστά μηνύματα στα παιδιά για το πώς θα πρέπει να είναι οι σχέσεις μεταξύ των δύο φύλων, ενώ την ίδια ώρα αδυνατούμε να αντιληφθούμε άμεσα τις πρώτες, αλλά ισχυρές, ενδείξεις αποκλίνουσας συμπεριφοράς στον σχολικό χώρο.
Ως κοινωνία λειτουργούμε ακόμη με ισχυρά πατριαρχικά αντανακλαστικά, θεωρώντας περίπου ανεκτή μια δεσπόζουσα συμπεριφορά του αρσενικού πάνω στο θηλυκό.
Ωστόσο, οι 13 γυναίκες που έφυγαν τόσο βάναυσα από τη ζωή φέτος, οι χιλιάδες που βίωσαν, και βιώνουν καθημερινά, σωματική και ψυχική κακοποίηση μέσα στους τέσσερις τοίχους ενός σπιτιού, δεν αφήνουν κανένα περιθώριο άλλου εφησυχασμού. Ό,τι είναι να αλλάξει, πρέπει ν' αλλάξει ΤΩΡΑ.
Σε αυτήν την αλλαγή η Αυτοδιοίκηση θα πρέπει να μπει και πάλι μπροστά. Αρχικά να ενθαρρύνει τις γυναίκες να καταγγέλλουν βίαιες συμπεριφορές και να τις πείσει ότι έχουν τη δύναμη να βάλουν ένα τέλος σε αυτό τον εφιάλτη. Παράλληλα, αναπτύσσοντας με ειδικές δράσεις ενημέρωσης-ευαισθητοποίησης, με δημιουργία υποστηρικτικών δομών για κακοποιημένες γυναίκες και με την καθημερινή καλλιέργεια προτύπων που θα προάγουν τις υγιείς σχέσεις μεταξύ των δύο φύλων.
Τις 13 γυναίκες-θύματα της βίας των συντρόφων τους δεν μπορούμε να τις φέρουμε πίσω. Εκείνο που μπορούμε είναι να αλλάξουμε συμπεριφορές, ώστε οι θάνατοί τους να μην πάνε άδικα. Εξάλλου, είναι ο μόνος τρόπος για να αποτρέψουμε την πιθανότητα το επόμενο θύμα να είναι μια γυναίκα του δικού μας περιβάλλοντος...
