Του Στρατή Μαζίδη
Δεν πέρασαν όμως δέκα ημέρες και ο υποδιευθυντής του σχολείου, κ. Μπαλάσκας ανήρτησε φωτογραφικό υλικό από τα απομεινάρια επισκέψεων εξωσχολικών στοιχείων. Σκουπιδαριό. Κουτάκια, μπουκάλια κ.ο.κ. Ποιος ξέρει τι σκέφτηκαν όσοι τα άφησαν εκεί; Ότι τι μας νοιάζει εμάς; Πώς θα τα μαζέψουν τα κορόιδα;
Δεν είναι τόσο αντιφατική η παραπάνω εικόνα; Για να μη δημιουργούνται παρεξηγήσεις, οι μουτζούρες υπήρχαν αλλά αναμένεται άμεσα να βαφτούν οι τοίχοι.
Ο υποδιευθυντής κάνει λόγο για την ανάγκη φύλαξης της περιουσίας των δημοτών. Δεν έχει άδικο, συζητώντας όμως το θέμα μαζί του καταλήξαμε στο ότι θα προτιμούσαμε μια κοινωνία χωρίς μπαμπούλες. Δε θα πετώ τα σκουπίδια μου όπου βρω, γιατί δεν πρέπει, επειδή σέβομαι, διότι αυτό έμαθα. Είναι θέμα αγωγής του καθενός. Η αγωγή δουλεύεται τόσο στο σπίτι όσο και στο σχολείο κι εκεί πρέπει να δούμε κάποια στιγμή τι Παιδεία θέλουμε διότι η υπάρχουσα χρόνια τώρα δεν προσφέρει πολλά.
Όλοι θέλουμε ανοικτά σχολεία και πολύ θα ήθελα ένα βράδυ να παίξω μπάλα στο 5χ5 του πρώτου Λυκείου, αλλά για να τα χαιρόμαστε, πρέπει και να τα σεβόμαστε. Επίσης τα όρια της ελευθερίας του καθενός μας σταματούν σε εκείνα του διπλανού μας. Ας πάμε, ας παίξουμε, ας καθίσουμε, ας μιλήσουμε, αλλά ας κρατήσουμε και τη σακούλα που φέραμε μπαίνοντας, για να πάρουμε μαζί μας κι αυτά που φέραμε, βγαίνοντας.
Εν κατακλείδι, πολλά ζητήματα της καθημερινότητας και των προβλημάτων της, θα ήταν εντελώς διαφορετικά, αν πρώτα διορθώναμε εμείς οι ίδιοι ορισμένα πράγματα μέσα μας.
