Ένας χρόνος χωρίς τον πατέρα Κωνσταντίνο

Πέρασε ήδη ένας χρόνος που ο π. Κωνσταντίνος Σαρρής ή αλλιώς ο μεγάλος, όπως τον λέγαμε για να τον ξεχωρίζουμε από το συνονόματό του, δεν είναι πια κοντά μας. Τουλάχιστον όσον αφορά τη φυσική του παρουσία. Ένας άνθρωπος με μορφή λες και ήταν βγαλμένη μέσα από τη Βίβλο. Πράος, ήρεμος και προσγειωμένος στο έδαφος. Ξεκινούσε να πάει από το ένα σημείο της πόλης στο άλλο, όμως στην πορεία αμέτρητοι ήταν όσοι τον σταματούσαν στο δρόμο.

Του Στρατή Μαζίδη

Ο π. Κωνσταντίνος δεν κήρυττε, δεν έκανε υψηλή θεολογία αλλά με κάποιο τρόπο που μόνο ο Θεός γνωρίζει ήταν λες και μιλούσε στους χριστιανούς μέσα από τα καθαρά μάτια του, το μόνιμο χαμόγελό του και τη λεβέντικη κορμοστασιά του στο ιερό.

Μίλησε περισσότερο όταν ήρθε η στιγμή. Μίλησε πολύ δυνατά με τη σιωπή, την ανοχή και την υπομονή που επέδειξε κατά τη δεκαετή του δοκιμασία. Κάθε φορά που ακούγαμε ότι ταλαιπωρείται, λίγο μετά τον βλέπαμε και πάλι στο ιερό ακούγοντας τη γνώριμη και μελωδική φωνή του.

Μας λείπει ο π. Κωνσταντίνος. Λείπει από την οικογένειά του αλλά και από όλους όσους προστεθήκαμε στα πολυάριθμα παιδιά του στην πορεία. Μας λείπει η καλοσύνη του, η νουθεσία του, η σιγουριά που απέπνεε ο έμπειρος πνευματικός πατέρας. Ένας άνθρωπος πραγματικά όσιος που πλέον λειτουργεί σε άλλο ναό. Ας ελπίσουμε ότι ο Θεός του έδωσε την άδεια την ώρα της προσκομιδής να κάνει αυτό που συνήθιζε όταν ήταν μαζί μας, να φέρνει μια νοερή βόλτα όλη την Αγία Παρασκευή μνημονεύοντας τα αμέτρητα παιδιά του. Καλή αντάμωση να έχουμε Πάτερ...