Ένας συνδημότης μας, ο Γιάννης Βουτσινάς, έφυγε από τη ζωή. Το γεγονός ότι υπήρξε στέλεχος της δημοτικής αρχής είχε ως αποτέλεσμα το γεγονός του θανάτου του να αποτελέσει είδηση. Πολλοί μάλιστα έσπευσαν κι επίσημα να δηλώσουν αυτά που δηλώνονται κάθε φορά σε αυτές τις περιπτώσεις.
του Στρατή Μαζίδη
Ανακοινώσεις, μεσίστιες σημαίες και τυπικές διαδικασίες που κάποτε θεσμοθετήθηκαν... Τι ενδιαφέρουν αυτά άραγε τον κόσμο ή ακόμη αυτά και τον ίδιο το Γιάννη... Ξέρετε τι ενδιαφέρει τον κόσμο;
Ίσως ότι ένας νέος άνθρωπος, πολύ αμφιβάλλω αν ο Γιάννης είχε περάσει τα 50, έφυγε από τη ζωή πάνω στην καλύτερη ηλικία αφήνοντας πίσω μια σύζυγο και δύο - αν δεν κάνω λάθος - αγαπημένα του παιδιά. Αυτό είναι που σοκάρει.
Το συγκλονιστικό δεν είναι το γεγονός του θανάτου, άλλωστε όλοι μας κάθε κλάσμα δευτερολέπτου που περνά πλησιάζουμε με ιλλιγγιώδη ταχύτητα το θάνατό μας... Απροετοίμαστοι ενώ είναι το μόνο σίγουρο που ξέρουμε ότι θα μας συμβεί.
Το συγκλονιστικό είναι ότι ο Γιάννης (και πολλοί άλλοι Γιάννηδες σε αυτή την ηλικία από το άγχος και την πίεση) δε θα καμαρώσει -από κοντά- το γιο του γαμπρό, δε θα παραδώσει την κόρη του νύφη, δε θα είναι δίπλα όταν με το καλό θα έρθουν κάποτε στη ζωή τα εγγόνια του, δε θα τα πάει στις κούνιες... Ο πατέρας θεωρείται η κολώνα του σπιτιού, ένα βασικό στήριγμα. Ο άνθρωπος που θα πάρει επάνω του την απόφαση στη δύσκολη στιγμή, που θα αναλάβει την ευθύνη. Είναι τεράστια λοιπόν η απώλειά του για τους δικούς του ανθρώπους που πλέον όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, θα διαπιστώσουν και ποιοι είναι οι πραγματικοί τους φίλοι.
Όσοι έχουμε τη χαρά να είναι εν ζωή ο πατέρας μας όντας οι ίδιοι πατεράδες, νομίζω μπορούμε να καταλάβουμε με τον καλύτερο τρόπο το μέγεθος της απώλειας.
Επίσης, συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις όλοι σκέπτονται την οικογένεια και όχι αυτόν που φεύγει και αυτά που δε θα ζήσει. Μήπως ο Γιάννης δεν ξενύχτισε στο προσκεφάλι των παιδιών του; Δεν έτρεξε για αυτά; Δεν πέρασε αγωνίες και τώρα που τα μεγάλωσε, τώρα που περίμενε τις χαρές, έφυγε; Γιατί παρά την κρίση, θα έρθουν οι χαρές όπως φυτρώνουν τα λουλουδάκια ανάμεσα στα χαλάσματα.
Για το πολιτικό σκέλος; Αυτό δεν έχει καμία αξία. Ήμουν απέναντι από το Γιάννη, και με παράπονα που λογάριαζα μετά τις εκλογές να τα κουβεντιάζαμε όπως είχαμε κουβεντιάσει πριν αρκετούς μήνες, επί τουλάχιστον δύο ώρες στο τηλέφωνο ένα βράδυ μοιραζόμενοι παράλληλα κοινές ανησυχίες της ζωής ως οικογενειάρχες. Όμως όποτε με έβλεπε ούτε το κεφάλι αλλού έστρεφε ούτε τίποτε, αλλά ερχόταν πρώτος να δώσει το χέρι και να χαιρετίσει. Και όχι τυπικά.
Ως προς τη μάχη που τελικά δεν έδωσε, θα πω κάτι που θα καταλάβουν μόνο όσοι ξέρουν τι εστί αυτό που του προέκυψε και το έχουν ζήσει. Είναι δώρο Θεού - κυριολεκτικά - που έφυγε έτσι ξεκούραστα και αβασάνιστα. Μάλλον ο Θεός έκρινε πως δεν ήταν απαραίτητο όσο επώδυνο ή αναπάντεχο κι αν είναι αυτό για τους δικούς του ανθρώπους.
Καλό ταξίδι λοιπόν Γιάννη που σήμερα λογικά, τρίτη μέρα που έφυγες, εφόσον όλα πήγαν καλά (και θα πήγαν) στην πρώτη κρίση παρουσιάζεσαι ενώπιον του Κυρίου για να μείνεις κοντά Του. Τώρα πλέον από αλλού, θα μπορέσεις να προσφέρεις απείρως περισσότερα στην οικογένειά σου. Τα επόμενα χρόνια θα φανεί αυτό.
Ένα τραγουδάκι για αντίο και ΚΑΛΗ ΑΝΤΑΜΩΣΗ!
