Ένας Εντιμότατος Κλέφτης
Ordinary Decent Criminal (2000)
Κυριακή 18 Mαρtίου 2012, ώρα 7.00μ.μ.
3ο Γυμνάσιο Αγίας Παρασκευής
Δερβενακίων & Σάκη Καράγιωργα
στο Κοντόπευκο
Δουβλίνο, 1998. Μια αινιγματική φιγούρα ντυμένη στα μαύρα διασχίζει τους δρόμους πάνω σε μια εντυπωσιακή μοτοσυκλέτα. Είναι ο Μάικλ Λιντς: ληστής, δίγαμος, ψεύτης αλλά και ιδιοφυής. Πρόκειται για ένα συνηθισμένο εγκληματία με ασυνήθιστη φαντασία, για έναν άνθρωπο που κλέβει απ’ τους πλούσιους αλλά επιλέγει να ζει ανάμεσα στους φτωχούς, με τις δύο γυναίκες του, τα ατίθασα παιδιά του, τη συμμορία του και πάνω απ’ όλα τους δικούς του κώδικες ηθικής και δεοντολογίας. Το μεγαλύτερο σχέδιο του Λιντς είναι η ληστεία της μεγαλύτερης γκαλερί του Δουβλίνου. Τελικά θα μπει περισσότερο απ’ ότι πρέπει στο μάτι της αστυνομίας, της Ιντερπόλ, αλλά και του υποκόσμου και σιγά-σιγά το τέλος αρχίζει να διαγράφεται στο ορίζοντα. Μήπως όμως ο Μάκλ Λιντς καταφέρει να ξεφύγει από την παγίδα που του έχουν στήσει;
...................................................................................................
...Όλο το έργο περιστρέφεται στην επιμονή του ήρωα να κάνει μεγάλα κόλπα και να βγαίνει κερδισμένος. Είναι έξυπνος, χαρισματικός, κοντράρεται με την εξουσία σε κάθε, κυριολεκτικά και μεταφορικά, στροφή της ζωής του, αλλά καταφέρνει να ξεφεύγει πάντα. Πρόκειται για ένα συνηθισμένο εγκληματία με ασυνήθιστη φαντασία. Αξιοσέβαστος μέσα στην τοπική κοινωνία, ήρωας για πολλούς, περιγελάει τις αρχές και καταφέρνει να γλιτώνει κάθε φορά από την καταδίκη με εκβιασμούς, δωροδοκίες και απειλές. Ο εγωισμός του ικανοποιείται μόνο κάνοντας ολοένα και μεγαλύτερες ληστείες, στοχεύοντας όχι τόσο στο ποσό των κλοπιμαίων, αλλά στον εξευτελισμό της ιρλανδικής αστυνομίας και την περαιτέρω ανάδειξή του. Του αρέσει να επιδεικνύεται και να προβάλει την ανωτερότητά του.
Δε θέλει να κλέβει μόνο για τα λεφτά, του αρέσει να κερδίζει πάντα και να γίνεται διάσημος. Οι εχθροί του στην αρχή είναι η αστυνομία και ο IRA – ο οποίος ζητάει μερίδιο από τα κέρδη – αλλά όσο περνάει ο χρόνος βλέπει και τους φίλους του να στρέφονται εναντίον του. Όσο και να θέλουμε να τον αγαπήσουμε όμως, δε ξεχνάμε ποτέ ότι είναι ένας εγκληματίας και θα κάνει σχεδόν τα πάντα για να γλιτώσει. Θέλει να παίζει το παιχνίδι μέχρι το τέλος κι ας γνωρίζει ότι τα χαρτιά είναι σημαδεμένα, μόνο και μόνο για να καταφέρει να βγει από πάνω. Αυτή η συμπεριφορά όμως τον οδηγεί σε ρήξη με τους «συνεργάτες» του και σε οικογενειακά προβλήματα.
Η ταινία δεν είναι αρκετά καλή, αφού υπάρχουν ψεγάδια, αλλά είναι πραγματικά ενδιαφέρουσα και αστεία. Ζωντανή και διασκεδαστική, αρέσει, αλλά δεν έχει κάτι που να μένει. Αστεία, αλλά προβλέψιμη, με συνεχείς εναλλαγές ανάμεσα στον αδίστακτο και σκληρό κακοποιό, που κάνει περίτεχνες ληστείες και στον τίμιο και ήσυχο οικογενειάρχη, που ξεκουράζεται στη θαλπωρή των δικών του ανθρώπων. Η διήγηση με την τεχνική των flashback/flashforward, επιτυγχάνει την σύντομη αφήγηση γεγονότων, χωρίς να κουράζει και να μπερδεύει.
Είναι πιο πολύ μια χαρούμενη βόλτα στις φτωχογειτονιές του Δουβλίνου, θυμίζοντας λίγο ένα μοντέρνο Ρομπέν των δασών. Υπάρχει μια χαλαρή διάθεση, περιπαικτική σε αρκετά σημεία, με κυνικό και οξύ χιούμορ, που προσπαθεί να υπογραμμίσει τη σκληρή και δύσκολη ζωή. Αν και το τέλος είναι αναμενόμενο, ο τρόπος που παρουσιάζεται είναι πολύ έξυπνος. Φέρνει το θεατή στη λύτρωση, δοσμένο με χιούμορ.
Κάτι που κάνει μεγάλη εντύπωση, παρά το γεγονός ότι υπάρχει σεβασμός στον ρόλο της οικογένειας, είναι ότι υπάρχει ένα ιψενικό τρίγωνο σε όλο του το μεγαλείο! Αυτό μπορεί να δικαιολογηθεί, όπως παραδέχονται οι συντελεστές της ταινίας, στο ότι η κατοικία ήταν κοινή για όλη την οικογένεια και σε τέτοιες περιπτώσεις ήταν συνηθισμένο για αυτούς τους ανθρώπους που μεγαλώνουν μαζί να κοιμούνται με την αδερφή της γυναίκας τους, με τη συγκατάβαση της τελευταίας. Η ίδια η οικογένεια αλλά και η κοινωνία το αποδέχεται...
πηγή: Cine.gr
