Μια άποψη η οποία κέρδισε αρκετό έδαφος τα τελευταία χρόνια στην Αγία Παρασκευή, ως πιθανή ερμηνεία της παρακμής της πόλης μας είναι πως οι κάτοικοι την αντιμετωπίζουν ως ξενοδοχείο.
Του Στρατή Μαζίδη
Ξυπνούν το πρωί, κατεβαίνουν στο υπόγειο της πολυκατοικίας, φεύγουν, επιστρέφουν αργά ξανά στο υπόγειο γκαράζ, μπαινο-βγαίνουν μόνο για τις υποχρεώσεις των παιδιών (αν έχουν) και καληνύχτα.
Όμως στα αστικά κέντρα αυτό το φαινόμενο δεν είναι πρωτότυπο. Σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και άλλες μεγάλες πόλεις, αρκετός πληθυσμός κατοικεί σε διαφορετικό μέρος από αυτό στο οποίο εργάζεται και δραστηριοποιείται.
Πώς λοιπόν άλλοι δήμοι της Αττικής προκόψαν και συνεχώς αλλάζουν;
Διότι πολύ απλά το πρόβλημα δεν είναι πως ζούμε σε πόλη-ξενοδοχείο, αλλά ότι το δικό μας ξενοδοχείο σε σχέση πχ με εκείνο του Περιστερίου, δεν παρέχει τίποτε. Του Περιστερίου είναι 4 αστέρων και το δικό μας δύο κλειδιών, σαν κάτι νοικιαζόμενα που πας το καλοκαίρι και δε σε ενοχλούν γιατί τα θες για ένα ύπνο.
Το Περιστέρι διαθέτει δύο πισίνες, πολλές παιδικές χαρές, καλή αγορά, διαδρομές περιπάτων, αθλητικούς χώρους.
Η Αγία Παρασκευή ως πόλη τι διαθέτει εκτός από το όνομά της και τις πίτσες της πριν δεκαετίες; Τίποτε. Απλά κάθεται πάνω στο σταυροδρόμι σημαντικών προορισμών (λιμάνι Ραφήνας και Λαυρίου, Αεροδρόμιο, Αττικής Οδός) και περιμένει. Τι περιμένει, μόνο ο Θεός ξέρει.
Το καλό ξενοδοχείο για να κρατήσει μέσα τους πελάτες του, πρέπει να έχει και υποδομές. Ώστε να τους διατηρεί μέσα σε αυτό και να ξοδεύουν εκεί τα όποια χρήματά τους. Αυτό το κατάλαβαν σε άλλους δήμους και έκαναν το...ξενοδοχείο τους μοντέρνο και φιλόξενο. Εμείς ξεμείναμε με το μοτέλ και κανείς δεν προβληματίζεται. Ακόμη να δούμε τόσα χρόνια σε αυτό το μέρος ένα σοβαρό σχέδιο, ένα όραμα, μια φιλοσοφία εφαρμόσιμη.