Αρκετή συζήτηση έχει γίνει τελευταία με τη δημοφιλή τουρκική σειρά EZEL αλλά και γενικώς με τη μόδα των τελευταίων ετών που θέλει παραγωγές της γείτονος να παίζονται στη χώρα μας γνωρίζοντας μεγάλη επιτυχία. Διαμαρτυρίες, καταγγελίες, εθνικές κορώνες και ευαισθησίες για γυρίσματα στα κατεχόμενα και άλλα πολλά. Κανείς όμως δεν ασχολείται με την ουσία, και όλοι όσοι ασχολούνται, απλά εξαντλούνται στις εντυπώσεις...
Καταρχήν να ξεκαθαρίσω ότι είμαι απόγονος ανθρώπων που βρέθηκαν στο «συνωστισμό» της Σμύρνης, έχω ακούσει την ιστορία από τους ίδιους μου τους συγγενείς και μόνο φιλότουρκος δεν είμαι. Το αντίθετο θα έλεγα. Πάρα ταύτα έχω παρακολουθήσει ορισμένες τουρκικές σειρές με αρχικό λόγο να δω αγαπημένα μέρη και να ακούσω μια γλώσσα την οποία γνωρίζω λίγο και μου είναι οικεία. Γιατί λοιπόν έχουν τόσο μεγάλη επιτυχία οι τουρκικές τηλεοπτικές σειρές; Αυτό θα έπρεπε να αποσχολεί περισσότερο και οι απαντήσεις στο «γιατί» λύνουν τις όποιες απορίες.
Αρκετές από αυτές είναι καλογυρισμένες, με άψογη ποιότητα εικόνας και πολύ καλή φωτογραφία. Παντού Κωνσταντινούπολη. Είτε ανατολή είτε δύση είτε σούρουπο, πολλά και διάφορα εντυπωσιακά πλάνα. Γυρίσματα σε επιλεγμένες τοποθεσίες για να κάνουν αυτόν που θα δει να επιθυμήσει να ταξιδέψει στην Πόλη. Η δική μας Αγιά Σοφιά, ο Βόσπορος, ο Κεράτιος, οι γέφυρες, το Μπεσικτάς, το Ορτάκοι, η σύγχρονη περιοχή στο Λέβεντ, η Χαλκηδόνα (το ανατολικό κομμάτι) δεσπόζουν σε πλάνα. Οι ελληνικές τηλεοπτικές σειρές προβάλλουν την ομορφιά της Ελλάδας; Είδατε π.χ. εντυπωσιακά πλάνα από την Ακρόπολη ή το Θησείο το δειλινό; Από το Λευκό Πύργο; Από τα Μετέωρα; Ή από μία εκ των χιλιάδων απαράμιλλου κάλλους παραλιών; Γενικώς βλέπουμε πουθενά Ελλάδα στις σειρές μας; Βλέπουμε μια προσεγμένη δουλειά που δεν έχει μόνο σκοπό να ψυχαγωγήσει αλλά και να ασκήσει εξωτερική πολιτική δίνοντας προς τα έξω ένα μήνυμα όσον αφορά την πατρίδα μας; Όχι. Εξάγουμε τον πολιτισμό μας; Όχι ή καλύτερα yiok! Οι τούρκοι το κάνουν; Ναι. Επιπρόσθετα αρκετές φορές έχουμε ένα έξυπνο σενάριο, ειδικά με τη σειρά των τελευταίων ημερών υπάρχουν flash back, ανατροπές και πολύ καλές ιδέες.
Αν προχωρήσουμε όμως βαθύτερα θα δούμε κι έναν ακόμη λόγο. Πιο ουσιαστικό. Στις σειρές αυτές –τουλάχιστον όσες προσωπικά παρακολούθησα- βλέπεις ακόμη να μιλούν για οικογένεια, για πίστη στο Θεό, για τιμή, για εμπιστοσύνη, για σεβασμό, για αμαρτία, για εξιλέωση. Ο γιος φιλά το χέρι του πατέρα, αποκαλεί το γείτονα θείο, ζητά την ευχή πριν δοκιμάσει οτιδήποτε και γενικώς οι ηθικές αξίες είναι ζωντανές. Οι διάλογοι δεν περιλαμβάνουν βρισιές. Οι κοπέλες που πρωταγωνιστούν δεν έχουν ξεχάσει να ντύνονται όπως οι ελληνίδες συνάδερφοί τους που χειμώνα καλοκαίρι είναι ένα και το αυτό. Από τη μια πρωταγωνιστεί η ομορφιά που ταξιδεύει τη φαντασία του τηλεθεατή και από την άλλη το ξετσίπωτο και το φτηνό ωμό κρεάς που ενώ όλοι το χαζεύουν κανείς δε θέλει να το βάλει στο στόμα του. Στις ελληνικές τηλεοπτικές σειρές βασιλεύει η ανωμαλία, το κεράτωμα, οι διαλυμένες προβληματικές οικογένειες, οι ομοφυλόφιλοι, οι bi , οι bye bue, το πως θα είμαστε παρτάκηδες, Θεός πια δεν υπάρχει εκτός αν μιλάμε για τον Παναθηναϊκό, τον Ολυμπιακό και την ΑΕΚ και φτηνές ιδέες που πάντα γυρίζουν γύρω από γκομενιλίκια τα οποία έγιναν σίριαλ. Ξηλώνονται και αποκαθηλώνονται όλα όσα μας στήριζαν ανά τους αιώνες. Επιχειρείται ο βιασμός της ελληνικής κοινωνίας γιατί κανείς έλληνας δεν πιστεύει στην απαξίωση της οικογένειας και ορισμένων σταθερών.
Στα τουρκικά σίριαλ δεν υπάρχουν ερωτικές σκηνές, ποντάρουν στο σενάριο. Στα ελληνικά σίριαλ δεν υπάρχει σενάριο, ποντάρουν στην τσόντα. Αυτό όμως που προβάλλουν οι τουρκικές τηλεοπτικές σειρές –αντιστεκόμενες και μπράβο τους στην παγκόσμια μηχανή του κιμά- είναι μια εικόνα που κυριαρχούσε στην ελληνική τηλεόραση μέχρι τα πρώτα χρόνια των ιδιωτικών σταθμών. Θυμηθείτε τις παλιές ελληνικές σειρές όπως «ο Ανδροκλής και τα λιοντάρια του», «η Μαντάμ Σουσού», «ο θάνατος του Τιμόθεου Κώνστα» , το «ορκιστείτε παρακαλώ» και τόσα άλλα, που έκαναν την οικογένεια να στήνεται μπροστά στην τηλεόραση για να τα παρακολουθήσει. Ακόμη και η πρόσφατη τηλεοπτική επιτυχία «το νησί» είχε ως βασική ηρωίδα μια κοπέλα που την έπεσε σε συχωριανό της, για να τον πουλήσει λίγες ημέρες αργότερα για ένα πλούσιο νέο,τον οποίο κεράτωσε καμιά 200αρια φορές με τον ξάδερφό του και την είδαμε πολλάκις με ή χωρίς ρούχα. Είχε την ίδια προβολή με τους ήρωες που πέρασαν από εκείνο το νησί. Όχι δεν είμαι πουριτανός, αλλά σε μια σειρά που ήδη πουλήθηκε στο εξωτερικό, αυτή είναι η εικόνα της ελληνίδας στον κόσμο; Της κοινής εκδιδομένης γυναικός που λέμε; Και που μάλιστα δεν το κάνει από ανάγκη αλλά γιατί της αρέσει; Η αποδοχή των τουρκικών τηλεοπτικών σειρών αποδεικνύει πως η ελληνική κοινωνία δεν έχει αλλοτριωθεί ακόμη όσο και αν το πάλεψαν κάποιοι. Σέβεται ακόμη την οικογένεια, τιμά και αγαπά τους γονείς της, προστατεύει τα παιδιά της, πιστεύει στη φιλία και το λόγο, δεν αντιμετωπίζει τον άνδρα ή τη γυναίκα σαν ένα κοινό κομμάτι κρέας. Παρακολουθεί δε τα τουρκικά σίριαλ γιατί βλέπει σε αυτά κάτι που της λείπει. Παρακολουθεί σε αυτά αυτό που πραγματικά θέλει να δει και δεν της το προσφέρει πλέον η ελληνική τηλεόραση.
Τέλος ας μην ξεχνάμε και κάτι ακόμη. Όπως ο γράφων έτσι και πολλοί άλλοι στις σειρές αυτές παρακαλουθούν τις πατρίδες τους, μέρη τα οποία είτε συνειδητά είτε όχι τα θεωρούμε δικά μας. Και το συναίσθημα αυτό το γνωρίζει πολύ καλά όποιος έχει πατήσει το πόδι του απέναντι. Απέναντι που πολλοί έχουν κάποιον έλληνα παππού ή ελληνίδα γιαγιά. Μόνο οι πιο μετριοπαθείς υπολογισμοί της ΜΙΤ μιλούν για τουλάχιστον 1.000.000 Ποντίους με βάση νούμερα και δεδομένα μόνο στον Πόντο. Άλλωστε πολλούς εκ των πρωταγωνιστών αν τους βλέπαμε στο δρόμο δίχως να τους γνωρίζουμε, μόνο για τούρκους δε θα τους καταλαβαίναμε.
Πάμε τώρα και στο θέμα των γυρισμάτων στα κατεχόμενα. Συγγνώμη αλλά αν σταματήσει η προβολή του ΕΖΕΛ θα αποχωρήσει ο τουρκικός στρατός κατοχής; Θα αφεθούν ελεύθεροι οι όσοι εναπομείναντες εν ζωή αγνοούμενοι του Αττίλα; Όσοι κρατούνται αιχμάλωτοι στις τουρκικές φυλακές; Όσοι κατέληξαν πειραματόζωα ή εργάτες σε τσιφλίκια; Πόσοι εκ των κατακριτών της νέας μόδας έχουν ασχοληθεί να ερευνήσουν τι απέγιναν κάθε φορά οι έλληνες που έμεναν πίσω; Ο ΕΖΕΛ φταίει για την κατοχή ή ότι η τότε ελληνική κυβέρνηση δεν έδωσε εντολή στα υποβρύχια να βουλιάξουν τον αποβατικό στόλο να τελειώνουμε; Ή ότι υπογράψαμε ανακωχή και οι τουρκοί προέλασαν ανενόχλητοι; Στο κάτω κάτω μαγκιά τους. Το ερώτημα που πρέπει να τεθεί είναι γιατί δεν ήμασταν εμείς οι μάγκες όχι μόνο το 1974 αλλά και στην κρίση του 1987 ή του 1996 στα Ιμια παρότι υπερείχαμε ώστε σήμερα να γυρίζουμε εμείς ελληνικές σειρές στη Σμύρνη, την Ιμβρο, το Αϊβαλί και την Προύσα.
Οι τούρκοι λοιπόν έφτιαξαν τον Εζέλ που λέγεται Ομέρ, δηλαδή Όμηρος με ότι σημαίνει αυτό για τις ιστορικές διεκδικήσεις της Τουρκίας για τον μεγάλο αρχαίο ραψωδο μας. Τυχαίο; Δε νομίζω. Οι ...μπουνταλάδες αποδεικνύονται τετραπέρατοι ή μήπως κάνουν απλώς τα αυτονόητα; Εμείς φτιάξαμε έναν Αλέξανδρο ή ένα Φίλιππο; Όχι. Εμείς έχουμε τον Τόνυ, το Τζόνυ, τη Λίτσα και τη Μπέτυ. Ήρωες δηλαδή που από το όνομα και μόνο που φέρουν, είναι κενοί.
Το ερώτημα όμως είναι γιατί δεν εξάγαμε εμείς το δικό μας Όμηρο, Αλέξανδρο, Αριστοτέλη ή Αχιλλέα. Γιατί πολύ απλά ξεπουληθήκαμε... Bize yazıklar olsun! Που σημαίνει, ντροπή μας!
Μαζίδης Στρατής
