Ένα άλλο ζήτημα το οποίο συντηρήθηκε για αρκετό καιρό στην επιφάνεια, είναι αυτό το οποίον αφορά στην τοποθέτηση σε σχολείο, ενός καθηγητού θεατρικής αγωγής, ο οποίος προσελήφθη από τον Πολιτιστικό και Αθλητικό Οργανισμό του Δήμου Αγίας Παρασκευής (ΠΑΟΔΑΠ), στα πλαίσια ειδικού προγράμματος. Εδημιουργήθη λοιπόν μία αντιπαράθεση μεταξύ του Συλλόγου Γονέων του 2ου Γυμνασίου και της Διοικήσεως του Δήμου και του ΠΑΟΔΑΠ, για τον λόγο ότι ο εν λόγω καθηγητής δεν τοποθετήθηκε στο 2ο Γυμνάσιο που ήταν πριν αλλά σε κάποιο άλλο Σχολείο, συγκεκριμένως στο 2ο Λύκειο. Θεωρώ εκ προοιμίου δεδομένο ότι οι αποφάσεις της Διοικήσεως υπόκεινται σε κριτική και, γιατί όχι, σε προσπάθεια (με νόμιμα και θεμιτά μέσα) ανατροπής τους από τους ενδιαφερομένους Φορείς ή πρόσωπα.
Το θέμα απησχόλησε το Δημοτικό Συμβούλιο, για δεύτερη φορά, την Τετάρτη 29 Φεβρουαρίου. Παρηκολούθησα την επί 4 (!) ώρες συζήτηση, τόσο από προσωπικό ενδιαφέρον (ως απλός πολίτης) όσο και από «υπηρεσιακό» (ως μέλος του Δ.Σ. του ΠΑΟΔΑΠ). Δεν έχω σκοπό να αποδώσω δίκαιο ή να επιρρίψω ευθύνες σε κάποιον από τους αμέσως ενδιαφερομένους (Διοίκηση-Γονείς) και, πιστέψτε με, δεν υπάρχει λόγος. Απλώς θα καταγράψω κάποια (προσωπικά) συμπεράσματα για προβληματισμό.
Δεδομένης της σφοδρότητος της αρχικής αντιδράσεως του Συλλόγου αλλά και της σκληρότητος της επιστολής, που είχε αποσταλεί ως εισήγηση, εξεπλάγην ευχάριστα από το ύφος και τους τόνους του εισηγητού κ. Γκόνη, Προέδρου του Συλλόγου. Έδειξε αυτοσυγκράτηση, ειλικρινή διάθεση για συνεννόηση, ανεκάλεσε κάποιες από τις βαρύτατες (και άδικες) εκφράσεις της επιστολής και γενικά είχε μια αξιοπρεπέστατη παρουσία. Η στάση των εκπροσώπων της Ενώσεως Γονέων, οι οποίοι παρακολουθούσαν την συζήτηση, ήταν ευπρεπέστατη χωρίς διακοπές και φωνασκίες.
Ο κ. Γιαννακόπουλος κινήθηκε σε πάρα πολύ θετικά πλαίσια. Χωρίς διάθεση ψηφοθηρίας αφού, όπως ο ίδιος τόνισε, δεν ψηφίζεται από τον συγκεκριμένο χώρο, ζήτησε να επικρατήσει συναίνεση και να αναθεωρηθεί η απόφαση της Διοικήσεως, η οποία –όπως είπε- πρέπει να δείξει την μεγαλοσύνη της.
Ήρεμα και χωρίς ιδιαίτερους λαϊκισμούς κινήθηκε στην τοποθέτησή του στο Συμβούλιο και ο κ. Αλεξόπουλος. H οποία όμως ηρεμία του, δεν κράτησε για πολύ. Μόνον τρεις ημέρες, οπότε και εξέδωσε ανακοίνωση η οποία, ως συνήθως, θυμίζει «τρικυμία εν κρανίω».
Φίλος ο κ. Μουστόγιαννης, φιλτάτη όμως η αλήθεια. Δεν νομίζω ότι πείθει κανέναν, ότι με την στάση του (στο Συμβούλιο και με την ανακοίνωσή του), να λάβει το «μέρος» της κ. Μουχτούρη έναντι των «κακών» της Παρατάξεώς της που της «επετέθησαν», είχε ως σκοπό να την «υπερασπισθεί». Απλώς πίστεψε, ίσως ΚΑΙ λόγω απειρίας, ότι θα μπορούσε με τον τρόπο αυτό να δράσει κατά κάποιον τρόπο διασπαστικά, ρίχνοντας «λάδι στην φωτιά». Άλλωστε δεν νομίζω η κ. Μουχτούρη να χρειάζεται «συνήγορο». Ο κ. Μουστόγιαννης έχει το μέλλον μπροστά του. Αλλά πρέπει να το διεκδικήσει με σύνεση, σωφροσύνη, υπομονή και εγκράτεια. Δεν θα πρέπει να ξεχνά (όπως και ο κ. Αλεξόπουλος) ότι η προσωπική εμπαθής συμπεριφορά και απωθητική είναι και ΔΕΝ φέρνει ψήφους.
Όσον αφορά στον κ. Σταθόπουλο, είναι γνωστή πια η τάση του να συμφωνεί και να υπερθεματίζει στα αιτήματα διαφόρων Φορέων της Πόλεως, έστω και αν αυτά είναι πολλές φορές αλληλοσυγκρουόμενα, όπως και να ψηφίζει ΛΕΥΚΟ σε σοβαρά θέματα όταν η θετική ή η αρνητική ψήφος είναι δυνατόν να τον εκθέσουν. Αυτό όμως δεν είναι υπεύθυνη στάση. Ούτε παράγει κάτι θετικό. Η αλήθεια είναι ότι στην συγκεκριμένη συνεδρίαση (αν και ετάχθη αναφανδόν κατά της Διοικήσεως) προσπάθησε να κρατηθεί «χαμηλά» σε τόνους. Ίσως όχι τόσο χαμηλά όσο θα έπρεπε και ενδεχομένως θα ήθελε, αφού στην απέναντι «πλευρά» (της Διοικήσεως του ΠΑΟΔΑΠ) βρισκόταν η κ. Ηλέκτρα Αντωνοπούλου, αποχωρήσασα προσφάτως από την Παράταξή του (γεγονός που έως σήμερα φαίνεται ότι δημιουργεί εκνευρισμό στους της «ΝΙΚΗΣ»). Εν πάση περιπτώσει, ήταν κάπως προσεκτικότερος από άλλες φορές.
Το θετικό συμπέρασμα είναι ένα: Επρόκειτο περί ενός ζητήματος «παρωνυχίδος». Το οποίο δημιούργησε θόρυβο δυσανάλογο με την πραγματική του αξία. Και έδωσε την δυνατότητα σε κάποιους Πολιτικούς να το υποδαυλίζουν, πιστεύοντας ότι μπορούν να το εκμεταλλευθούν. Όμως τελικώς αποδεικνύεται ότι όταν δύο αντιπαρατιθέμενοι επιδεικνύουν υπευθυνότητα και νηφαλιότητα (όπως εν προκειμένω οι Γονείς και οι Διοίκηση), υπάρχει πάντα η δυνατότητα να βρεθεί λύση. Χωρίς νικητές και ηττημένους. Μήπως τελικώς πρέπει να συζητάμε περισσότερο μεταξύ μας; Με αλληλοσεβασμό όμως και αναγνώριση της διακριτότητος των ρόλων; Νομίζω πως ναι…
Σπύρος Παπασπύρος
---
πηγή φωτογραφίας: http://www.featurepics.com
