Νισάφι!

Τον τελευταίο καιρό παρακολουθώ, έκπληκτος είναι η αλήθεια, ένα θέατρο του παραλόγου. Ένα θέατρο που παίζεται στην τοπική πολιτική σκηνή (εννοώ του Δήμου μας), με πρωταγωνιστές κατά βάση τοπικούς πολιτικούς αλλά και άλλους οι οποίοι κάνουν πολιτικές παρεμβάσεις ως μη έδει. Και είπα «έκπληκτος», γιατί έχω την εντύπωση ότι ενώ ο κόσμος χάνεται, εμείς εδώ (η τοπική μας κοινωνία) περί άλλα τυρβάζουμε. Και αυτό δεν είναι περίεργο για τους πολιτικούς μας, όχι όλους βέβαια…

Προσφάτως, το  Δημοτικό μας Συμβούλιο ψήφισε, με μεγάλη πλειοψηφία, την ανάρτηση της φωτογραφίας του Γεωργίου Παπαγιάννη δίπλα σ΄αυτές των λοιπών δατελεσάντων  Κοινοταρχών και Δημάρχων της Πόλεώς μας, οι οποίοι έχουν αποδημήσει. Η πρόταση ήταν του κ. Κώστα Κουβόπουλου και ψηφίσθηκε από όλες τις Παρατάξεις, με κάποιες παραλλαγές, πλήν της Λαϊκής Συσπειρώσεως. Οι κ.κ. Γκιζιώτης και Τσιμπουκάκης την καταψήφισαν με σαφή δικαιολόγηση της αρνητικής ψήφου τους, εν συνεχεία μάλιστα έβγαλαν και ανακοίνωση. Μέχρις εδώ καλά. Στην συνέχεια, το θέμα πήρε διαστάσεις, όταν στον Δημόσιο Απολογισμό του Δημ. Συμβουλίου, ο κ. Κώστας Κατσάρας επετέθη φραστικά κατά του κ. Κουβόπουλου , ο οποίος ανταπέδωσε και δημιουργήθηκε επεισόδιο. Κατόπιν, ο Δημοτικός Σύμβουλος κ. Φώτης Αλεξόπουλος εξέδωσε ανακοίνωση υπεραμυνόμενος της θετικής του ψήφου. Το θέμα όμως δεν σταμάτησε εκεί. Ένας Σύλλογος Γονέων εξέδωσε ψήφισμα, με το οποίο απαιτεί την ανάκληση της αποφάσεως του Δ.Σ. Και σήμερα διάβασα  μία ανακοίνωση του Δημοτικού Συμβούλου κ. Γαβρά, ο οποίος τοποθετείται επί της αποφάσεως του Δ.Σ., δικαιολογεί την εν μέρει  θετική του ψήφο (σαν να χρειαζόταν αυτό) ,  δίνει κάποιες εξηγήσεις και τα βάζει με την Δημοτική Αρχή, η οποία (κατ΄αυτόν) χρησιμοποίησε τέχνασμα για να αποκρύψει τις προθέσεις της (ποιές προθέσεις της;).

Για την Ιστορία, ο αείμνηστος Γεώργιος Παπαγιάννης είχε διατελέσει Πρόεδρος της Κοινότητος προ του 1962, Δήμαρχος την περίοδο 1967-1973 και ήταν υποψήφιος στις Δημοτικές εκλογές μετά την Μεταπολίτευση, συγκεντρώνοντας πολύ υψηλή αποδοχή από τους Δημότες. Εξ όσων δύναμαι να γνωρίζω, ουδείς ποτέ αμφισβήτησε το ήθος, την εντιμότητα και το έργο του. Και απ΄ ό,τι βλέπω, ούτε κάποιος σήμερα τα αμφισβητεί. Όλες οι αντιρρήσεις εστιάζονται στο γεγονός ότι «διορίσθηκε» Δήμαρχος από την κυβέρνηση των Συνταγματαρχών. Αλλά (λαμβάνοντας αφορμή από μια αφοριστική φράση που διάβασα στην ανακοίνωση του Συλλόγου Γονέων) ήταν ο πρώτος ή ο μόνος; Δεν  υπάρχουν σήμερα ανάμεσά μας άνθρωποι του Πνεύματος, της Τέχνης, της Πολιτικής, του Τύπου, απλοί πολίτες, οι οποίοι υπηρέτησαν το Στρατιωτικό καθεστώς; Ή,  αν δεν το υπηρέτησαν ευθέως, σιώπησαν και το απεδέχθησαν; Μήπως να θυμηθούμε και κάποιους «δηλωσίες» ; Οι οποίοι μάλιστα χαίρουν σήμερα εκτιμήσεως; Γι΄αυτούς σιωπή. Ίσως γιατί το «αμάρτημά» τους «ξεπλύθηκε» στις κομματικές «κολυμβήθρες του Σιλωάμ» αργότερα. Για να μην αναφερθώ και σε άλλους διατελέσαντες Δημάρχους, («δημοκρατικοί» όμως αυτοί), οι οποίοι ευθύνονται για την σημερινή κατάντια της Πόλεώς μας. Και εν πάση περιπτώσει, είναι αυτό θέμα για να δημιουργεί τέτοιο θόρυβο και να χωρίζει και αποπροσανατολίζει τους πολίτες; Τώρα που ο Λαός πρέπει να μείνει ενωμένος για να αντιμετωπίσει την λαίλαπα που έχει ενσκήψει και μας καταστρέφει ; Και αν θέλουν να κάνουν αντιδικτατορικό αγώνα, ας τον ξεκινήσουν εναντίον όχι  μιας  προ 35 ετών «δικτατορίας» (που είναι και εύκολο) αλλά εναντίον της «δικτατορίας» που μας κυβερνά σήμερα… Tέλος, γιατί η περίφημη «εθνική συμφιλίωση» πρέπει να είναι μονόπλευρη;

Και θέλοντας να είμαι ξεκάθαρος, δηλώνω ότι σέβομαι και εκτιμώ απεριορίστως, όλους όσοι (κατά καιρούς) πιστοί στα Πιστεύω τους  αντιστάθηκαν, φυλακίσθηκαν, εξορίσθηκαν ή σκοτώθηκαν γι΄αυτά. Εναντίον οιουδήποτε.

Σπύρος Παπασπύρος